Miłość i przyjaźń

Zawsze postrzegałam Jane Austen jako autorkę onieśmielającą, nie ze względu na jej styl, ale przez to, jak wszyscy o niej mówią. Jest ona domniemaną babcią dramatu romantycznego i większość ludzi twierdzi, że jest ich ulubioną autorką z wielu powodów. Nigdy wcześniej nie czytałam niczego jej autorstwa, nie widziałam też żadnej adaptacji filmowej jej dzieł. W tym roku postawiłam sobie osobiste wyzwanie, by przeczytać kilka książek Jane Austen. Zanim jednak wezmę się za jakąś obszerniejszą powieść stwierdziłam, że zacznę od czegoś "mniejszego", wtedy właśnie znalazłam "Miłość i przyjaźń".
Książka ta jest tak zachwycającą lekturą, że aż zabawną! Bohaterka jest taką królową dramatu, że masz ochotę uderzyć się w czoło na wszystkie jej wybryki, ale to, w jaki sposób opowiada swoją historię i pomija rzeczy na swój nieśmiały sposób, czyni tę książkę tak wspaniałą. Jane Austen naśmiewa się z banałów romantycznej fikcji na wieki przed tym, jak zostały one uznane za banalne, jest geniuszem! Pamiętacie motyw omdlałej damy? Cóż, ja pamiętam, że pojawia się on niemal na każdej stronie.
Odjęłam jedną gwiazdkę za wykonanie listów. W początkowej fazie nie rozumiałam, kto do kogo pisze i było to dość zagmatwane. Kiedy jednak narracja zaczyna się rozkręcać, toczy się znacznie lepiej, choć nadal w formie listów.
Bohaterka, Laura, zostaje poproszona o napisanie listów o swoim życiu do córki swojej najlepszej przyjaciółki, w celu ostrzeżenia jej przed surowością świata przez kobietę, która "miała najgorzej". Opisuje, jak się zakochała i wyszła za mąż za mężczyznę swoich marzeń. Przedstawia jak została zabrana do jego mieszkania męża, tylko po to, by znienawidziła ją jego siostra. Później jej mąż zmarł. Teściowie Laury umierają trzy tygodnie po jej ślubie, więc naturalnie powinny jej zostać pieniądze, czyż nie? Wybryki tej kobiety i jej "najlepszej przyjaciółki" Sophie w trakcie poszukiwań są przezabawne! Potrzebują pieniędzy, ale nie mogą nosić przy sobie dużej sumy, więc wydadzą je na srebrne klamry. Zakończenia nie będę zdradzała, powiem tylko, że umysł tej czternastoletniej wówczas autorki jest naprawdę utalentowany.

Zawsze postrzegałam Jane Austen jako autorkę onieśmielającą, nie ze względu na jej styl, ale przez to, jak wszyscy o niej mówią. Jest ona domniemaną babcią dramatu romantycznego i większość ludzi twierdzi, że jest ich ulubioną autorką z wielu powodów. Nigdy wcześniej nie czytałam niczego jej autorstwa, nie widziałam też żadnej adaptacji filmowej jej dzieł. W tym roku postawiłam sobie osobiste wyzwanie, by przeczytać kilka książek Jane Austen. Zanim jednak wezmę się za jakąś obszerniejszą powieść stwierdziłam, że zacznę od czegoś "mniejszego", wtedy właśnie znalazłam "Miłość i przyjaźń".
Książka ta jest tak zachwycającą lekturą, że aż zabawną! Bohaterka jest taką królową dramatu, że masz ochotę uderzyć się w czoło na wszystkie jej wybryki, ale to, w jaki sposób opowiada swoją historię i pomija rzeczy na swój nieśmiały sposób, czyni tę książkę tak wspaniałą. Jane Austen naśmiewa się z banałów romantycznej fikcji na wieki przed tym, jak zostały one uznane za banalne, jest geniuszem! Pamiętacie motyw omdlałej damy? Cóż, ja pamiętam, że pojawia się on niemal na każdej stronie.
Odjęłam jedną gwiazdkę za wykonanie listów. W początkowej fazie nie rozumiałam, kto do kogo pisze i było to dość zagmatwane. Kiedy jednak narracja zaczyna się rozkręcać, toczy się znacznie lepiej, choć nadal w formie listów.
Bohaterka, Laura, zostaje poproszona o napisanie listów o swoim życiu do córki swojej najlepszej przyjaciółki, w celu ostrzeżenia jej przed surowością świata przez kobietę, która "miała najgorzej". Opisuje, jak się zakochała i wyszła za mąż za mężczyznę swoich marzeń. Przedstawia jak została zabrana do jego mieszkania męża, tylko po to, by znienawidziła ją jego siostra. Później jej mąż zmarł. Teściowie Laury umierają trzy tygodnie po jej ślubie, więc naturalnie powinny jej zostać pieniądze, czyż nie? Wybryki tej kobiety i jej "najlepszej przyjaciółki" Sophie w trakcie poszukiwań są przezabawne! Potrzebują pieniędzy, ale nie mogą nosić przy sobie dużej sumy, więc wydadzą je na srebrne klamry. Zakończenia nie będę zdradzała, powiem tylko, że umysł tej czternastoletniej wówczas autorki jest naprawdę utalentowany.

Nie jestem największą fanką Jane Austen, ale muszę przyznać, że ta książka naprawdę mi się spodobała. Są to teksty, które pisała, gdy była nastolatką, w wieku czternastu lat i muszę przyznać, że czyta się je jak trening przed tym, co będzie robić w późniejszym życiu. Stajemy się świadkiem doskonalenia jej sztuki pisania oraz zdobywania doświadczenia. W książce można dostrzec korzenie jej dowcipu i komentarza społecznego. Ostra satyra na ówczesne "rozsądne" młode damy, a bohaterka tej książki, Laura, jest naprawdę na najwyższym poziomie. Pełna "wygodnych" zbiegów okoliczności i wielu zauroczeń, to Jane Austen w sposób, w jaki nigdy wcześniej jej nie widziałam. To czasem zabawna lektura, z fascynującym narratorem pierwszoosobowym, który - jak się szybko dowiadujemy - jest narratorem niewiarygodnym. Nie jest to prawdziwa epistolarna opowieść, ale ramowa historia kobiety proszącej przyjaciółkę, by opowiedziała jej córce historię jej szalonego życia, jest interesująca i warta przemyślenia. Niektóre opowiadania były tak interesujące, że chciałam poznać więcej szczegółów. Szkoda, że nie rozwinęła żadnego z nich. Jest to szybka, niewymagająca i bardzo zabawna lektura. Dla czytelników, którzy cenią powieści Jane Austen, fascynujące jest, że jej dar do dowcipu i satyry, jej żywy umysł oraz poczucie śmieszności są tak widoczne w jej młodzieńczych pismach.
Jeśli lubicie książki Jane Austen, myślę, że ta naprawdę wam się spodoba. Jest to krótka lektura, więc zdecydowanie polecam ją każdemu, kto szuka naprawdę zabawnego kawałka literatury.

Nie jestem największą fanką Jane Austen, ale muszę przyznać, że ta książka naprawdę mi się spodobała. Są to teksty, które pisała, gdy była nastolatką, w wieku czternastu lat i muszę przyznać, że czyta się je jak trening przed tym, co będzie robić w późniejszym życiu. Stajemy się świadkiem doskonalenia jej sztuki pisania oraz zdobywania doświadczenia. W książce można dostrzec korzenie jej dowcipu i komentarza społecznego. Ostra satyra na ówczesne "rozsądne" młode damy, a bohaterka tej książki, Laura, jest naprawdę na najwyższym poziomie. Pełna "wygodnych" zbiegów okoliczności i wielu zauroczeń, to Jane Austen w sposób, w jaki nigdy wcześniej jej nie widziałam. To czasem zabawna lektura, z fascynującym narratorem pierwszoosobowym, który - jak się szybko dowiadujemy - jest narratorem niewiarygodnym. Nie jest to prawdziwa epistolarna opowieść, ale ramowa historia kobiety proszącej przyjaciółkę, by opowiedziała jej córce historię jej szalonego życia, jest interesująca i warta przemyślenia. Niektóre opowiadania były tak interesujące, że chciałam poznać więcej szczegółów. Szkoda, że nie rozwinęła żadnego z nich. Jest to szybka, niewymagająca i bardzo zabawna lektura. Dla czytelników, którzy cenią powieści Jane Austen, fascynujące jest, że jej dar do dowcipu i satyry, jej żywy umysł oraz poczucie śmieszności są tak widoczne w jej młodzieńczych pismach.
Jeśli lubicie książki Jane Austen, myślę, że ta naprawdę wam się spodoba. Jest to krótka lektura, więc zdecydowanie polecam ją każdemu, kto szuka naprawdę zabawnego kawałka literatury.