Między konwencją a innowacją

Pod koniec XIX i na początku XX wieku europejski teatr i dramat przechodziły znaczące przemiany, będące odpowiedzią na dynamiczne zmiany społeczne oraz nowatorskie propozycje reformatorów scenicznych. W tym okresie kształtowały się nowe rodzaje dramatów i projekty teatralne, które według ich twórców miały się uwolnić od wpływów przestarzałych konwencji, kładąc nacisk na autentyczność i artyzm. Podobne procesy zaszły również w Polsce, gdzie dramaturgia i teatr rozwijały się w kontekście różnych, często złożonych uwarunkowań, balansując między tradycją a innowacją. Inspiracje twórcze czerpano często z zagranicy, integrując je z własnymi koncepcjami.

W książce przedstawiono szczegółowe rozważania na temat polskiego dramatu i sceny teatralnej oraz krytyki teatralnej tego okresu. Omówiono tu zarówno literackie cechy, jak i sceniczne interpretacje kilku znanych wówczas dzieł, które odzwierciedlały różne etapy rozwoju polskiej dramaturgii i teatru. Wśród omawianych twórców znajdują się takie postacie jak Stefan Żeromski, Wincenty Rapacki, Zygmunt Kawecki oraz wybitny reprezentant polskiego teatru, Stanisław Wyspiański. Książka ta oferuje czytelnikom wgląd w zawiłości oraz wielowymiarowość polskiej sceny teatralnej i jej kluczowych dzieł w kontekście przemian epoki.