Meet Me at the Lake

Sięgając po „Spotkasz mnie nad jeziorem”, miałam nadzieję na emocjonalną historię o miłości, która nie zdarzyła się wtedy, ale może jeszcze ma szansę wydarzyć się teraz. Lubię takie opowieści – o drugich szansach, o ludziach, którzy nie są już tacy sami, ale coś w nich nadal pamięta. Do tego jezioro, lato, dom z przeszłością – wszystko zapowiadało się dobrze.
Początek był obiecujący. Czuć było tę letnią aurę, ciepło, przestrzeń, w której łatwiej o szczerość, ale też o ucieczkę. Przypadkowe, jednodniowe spotkanie Fern i Willa pozostawiło po sobie niedosyt i obietnicę powrotu. Rok później on się nie pojawia-klasyk, prawda? A potem, lata później, wraca. I zaczyna się pytanie: co zostało z tamtej magii?

Od początku miałam wrażenie, że wiem, dokąd ta historia zmierza. I właściwie nie pomyliłam się. Wszystko toczyło się dość przewidywalnym torem, bez większych zaskoczeń. Czekałam na moment, który mnie poruszy, ale nic takiego nie nadeszło.
Za plus tej książki uważam to, że nikt tu nie jest przesadnie uroczy ani idealny. Fern zmaga się z żałobą, z tym, kim jest i czego naprawdę chce. Will nie jest łatwy do rozszyfrowania, ale nie dlatego, że jest tajemniczy, a raczej dlatego, że nie wiemy, czemu właściwie wraca.

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to spokojna, lekko melancholijna lektura na lato. Czyta się ją lekko i przyjemnie, ale nie poruszyła mnie ani pod względem emocji, ani samej historii. Dla mnie mniej udana niż „Każde kolejne lato” autorki - tam było więcej napięcia, uczuć i autentycznych emocji. Tutaj wszystko jest ładnie opakowane, ale trochę za bardzo zachowawcze.