Majaki

Zofia Zarębianka w swoim tomie poezji "Majaki" kreśli słowa inspirowane codziennymi obserwacjami, osobistymi przeżyciami oraz wspomnieniami. Jej utwory łączy unikalne podejście do świata, gdzie potrafi spleść strach z czułością, a także połączyć egzystencjalne i cywilizacyjne zagrożenia z głębokim podziwem dla ludzi, zwierząt i roślin. Nikt współczesny nie uchwycił tematyki Bożego Narodzenia z taką szczerością i świeżością, jaką potrafi Zofia Zarębianka, jak zauważa Anna Nasiłowska.

Poetka w "Majakach" bada sens ludzkiego życia poprzez krótkie formy i rozbudowane poematy, próbując zgłębić tajemnice radości i bólu, które nas otaczają. Według Zarębianki nasza percepcja rzeczywistości, oparta na niedoskonałych narzędziach poznawczych, prowadzi do świata pełnego niepewności o los ludzki. Pomimo łączących się w codzienności trwogi i nadziei, poetka wskazuje na boskie miłosierdzie jako źródło pokory i wytrwałości. W jej poezji miłość i dobroć wobec wszystkich żywych istot kształtują ostateczny optymizm jej przekazu, co podkreśla Adriana Szymańska.

Zofia Zarębianka to poetka, eseistka i profesor zwyczajny na Uniwersytecie Jagiellońskim, w Katedrze Historii Literatury XX wieku. Jest autorką wielu książek, m.in.: "Poezja wymiaru sanctum" (1992), "Dziesięć Bożych słów" (1993, współautorka) oraz "O książkach, które pomagają być" (2004). Jej poezja została przetłumaczona na sześć języków, a sama Zarębianka jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. W jej dorobku znajduje się także osiem tomików poetyckich, w tym "Człowiek rośnie w ciszy" (1992) i "Wiersze, trochę przebrane" (2019).