Wszechświat jako nadmiar

Ta książka to zbiór fascynujących esejów nazwanych „małymi opowieściami o wielkim kosmosie”, które poruszają tak różnorodne tematy jak apokaliptyczne wizje końca świata, nasze wyobrażenia o obcych oraz analizują udane i nieudane próby przewidywania przyszłości. Z okazji 50. rocznicy lądowania na Księżycu, autor rozważa, jak rozwój ziemskiej astronautyki wyglądałby bez wpływu tego naturalnego satelity. Zastanawia się również, w jaki sposób Księżyc był przedstawiany w literaturze science fiction i czy w najbliższym czasie możemy spodziewać się nowego wyścigu w jego kierunku.

Autor nie boi się eksplorować złożonych pytań o cel Wszechświata czy rozważań nad tezą, iż jest on wielkim komputerem wykonującym pewne obliczenia. Centralnym wątkiem jest teoria, że wszechświat musiał być przepastnym miejscem pełnym masy, energii i przestrzeni, aby mogła w nim powstać cywilizacja inteligentnych istot. Nawet gdy podejmuje tematy często poruszane w popularnonaukowej literaturze, robi to w sposób nowatorski, często przeciwstawiając się konwencjonalnym poglądom.

Co istotne, autor często sięga po literaturę science fiction, używając jej zarówno jako tła, jak i kontrapunktu dla swoich rozważań. Dzięki erudycji, wiedzy i szerokiej perspektywie na kwestie dotyczące miejsca ludzkości w kosmosie, „Wszechświat jako nadmiar” wyróżnia się na tle podobnych publikacji. Każdy esej, od „Czas Księżyca” poprzez „Ogród planet” aż po „Nędzę futurologii”, wnosi unikalną perspektywę do wieloaspektowej dyskusji o naszym kosmicznym otoczeniu.