Wielostronna

W najnowszym tomiku poezji, autorka zaczyna od manifestu, który wyraża jej chęć ogarnięcia świata i siebie samej w swojej twórczości. To podejście, przypominające idee Juliana Przybosia określane jako "zamach na wszystkość", prezentuje programowy maksymalizm już w pierwszym wierszu. Chociaż jest to wizja utopijna, kolejne utwory dystansują się od niej, koncentrując się na bardziej zawężonych tematach i konkretach. Dzięki temu dostrzegalna jest ambicja niemożliwego uniwersalizmu, a wiersze zagłębiają się w różnorodne obszary zarówno bliskiej, jak i dalekiej rzeczywistości.

Czytając te poezje, uczestniczymy w skrupulatnym oglądzie otoczenia, gdzie szczególnie istotne stają się detale. Można by powiedzieć, za Szymborską, że widzimy świat ze wszystkich jego perspektyw. Próba uchwycenia całego świata w panoramicznym widzeniu funkcjonuje tu także jako wielowarstwowy autoportret autorki, subtelnie wpisany w jej wiersze. Piotr Michałowski w posłowiu odnosi się do tego złożonego procesu twórczego, który stanowi centralny punkt tej poetyckiej podróży.