Tron złamanych bogów. Bogowie i potwory. Tom 2

Ponad miesiąc temu przeczytałam "Księgę Azraela" i od tamtej pory niewiele książek naprawdę mi się podobało. Nawet jeśli po coś sięgałam, nie czerpałam z czytania takiej przyjemności jak wcześniej. Chciałam jak najdłużej pozostać w świecie tej serii, dlatego odkładałam w czasie drugi tom, co jak się okazało, było błędem.

Książka jest dość obszerna, a mimo to pochłonęłam ją w dwa dni. Niesamowicie brakowało mi tego uczucia, kiedy nie możesz odłożyć książki, a gdy jej nie czytasz, i tak cały czas wracasz do niej myślami.

"Tron złamanych bogów" jest drugim tomem serii, dlatego nie będę zdradzać szczegółów fabuły. Mogę jednak powiedzieć jedno: o ile pierwsza część bardzo mi się spodobała, o tyle tutaj po prostu się zakochałam.

Ta seria ma wszystko, co uwielbiam w fantastyce: rozbudowany świat, motyw found family, różne POV, intrygi i plot twisty oraz miłość między bohaterami, która nigdy nie powinna się wydarzyć.

Pojawiły się tu wątki, których zupełnie się nie spodziewałam. Musiałam nawet cofnąć się o kilka stron, bo nie byłam pewna, czy dobrze przeczytałam. Były też momenty, które udało mi się przewidzieć, ale absolutnie nie odebrało mi to przyjemności z czytania. Śmiałam się, wzruszałam, a chwilami naprawdę bałam się, że autorka zaraz złamie mi serce (mimo wszystko kocham cię amber nicole).

Ta książka dała mi wszystko czego potrzebowałam, a to jakie emocje we mnie wywołała sprawia, że trafia do mojej książkowej topki. Jeśli jeszcze nie znacie tej serii to polecam się zapoznać, a ja lecę czytać kolejny tom!

„Jakie to błogosławieństwo umrzeć dla tych, o których się troszczysz.”

[ reklama @wydawnictwonowestrony ]

𝐓𝐑𝐎𝐍 𝐙𝐋𝐀𝐌𝐀𝐍𝐘𝐂𝐇 𝐁𝐎𝐆𝐎𝐖 czyli prawie tysiąc stron gehenny.

Pierwszy tom, czyli Księga Azraela, był jednym z moich ulubieńców ubiegłego roku, więc zdawać by się mogło, że logicznym założeniem będzie to, że kontynuacja także powali mnie na kolana.

Bardzo nie lubię się mylić, jednakże tak właśnie się stało.

Kiedy sięgam po książki z gatunku dark fantasy, nie oczekuję wiele: intensywnych emocji, wciągającej fabuły i bohaterów, z którymi będę w jakiś sposób rezonować. I choć ta książka w wielu momentach miała predyspozycje, żeby spełnić moje zachciewajki, to mimo wszystko mnie zawiodła.

Rozczarowanie. Tak mogę opisać tę książkę jednym słowem.

Od samego początku widać, że autorka mocno stara się stworzyć świat mroku i destrukcji, co samo w sobie jest świetnym pomysłem, jednak wykonanie szybko zaczyna przypominać wylewanie wody z zalanego domu wiadrem. Od początku czułam, że będę znudzona i zmęczona. Bezsensowne retrospekcje, które na dobrą sprawę nie znaczą zbyt wiele, zajmują sporo przestrzeni - zupełnie niepotrzebnie. Serio, gdyby wyciąć biadolenie Dianny, że jest potworem i nikt jej nie może kochać, to książka byłaby krótsza o jakieś 150 stron a ile by na tym zyskała!

Dianna w swoim rage age - zdradzona, wszystko to, Co kochała legło w gruzach, a ona sama została pochłonięta przez rozpacz. To naprawdę dobry punkt wyjścia, ale rozwój jej historii jest tak diabelnie przeciągnięty, introspekcje są pełne zupełnie zbędnego patosu, że jedyne co robią, to zabijają tempo narracji. Czułam się przytłoczona jej cierpieniem (no bo ile można?), zaczynałam się nudzić i skupiać się na wszystkim innym, tylko nie na czytaniu. Miałam wrażenie, że zemsta zamiast popychać ją do przodu tylko trzyma ją w miejscu. Żaden z jej wyborów nie miał sensu, a opowiadanie o traumie po stracie co kilkanaście stron jest nudne, serio.

Samkiel, przez wielu określany jako zielona flaga, był dla mnie… nudny. Nudny i przewidywalny w swojej niesłabnącej miłości do Dianny. Zachowywał się jak zakochany w swoim właścicielu szczeniak. Chwilami miałam wrażenie, że uczucie do niej, to jego jedyna cecha charakteru. Plus za cholerę nie czułam tego rzekomego konekszyn między nimi. A każde „moja Dianno” sprawiało, że dostawałam pokrzywki.

Jednym z największych problemów tego tworu jest długość i rozwlekłość fabuły. Autorka chyba miała ambitny plan na wielowymiarową historię o wojnie dobra ze złem, a w praktyce wiele wątków jest rozciągniętych do granic możliwości, co odbiera dynamikę, a gdy już dochodziło do interesujących momentów, nie wywołały we mnie takich emocji, jakich bym oczekiwała, bo byłam już zmęczona. Na dobrą sprawę możecie przeczytać pierwsze dwa rozdziały, ominąć 700 stron i czytać dalej, bez absolutnie żadnego uszczerbku na wiedzy. Bo tam serio się nic nie działo XD Jedynym plusem jest zakończenie, które oczywiście jest cliffhangerem, ale jest najmocniejsze z całej książki. Tylko dlaczego musiałam tyle czekać na jakieś emocje i akcję!?

Budowanie świata w fantastyce jest ważne, ale tutaj zabrakło równowagi. Niby jest wyjaśnione, jak to wygląda, niby są opisani bogowie, ale no XD Za dużo retrospekcji i filozoficznych rozważań była zbyt duża i przytłaczała, przez co kreacja świata zeszła na drugi, albo nawet na trzeci plan. No skręcało mnie to całkowicie. Chociaż chyba nic bardziej mnie nie skręciło niż spicy sceny i „Sami”. Co to w ogóle miało być, do diabła XDDD

𝐓𝐑𝐎𝐍 𝐙𝐋𝐀𝐌𝐀𝐍𝐘𝐂𝐇 𝐁𝐎𝐆𝐎𝐖 to książka, która ma swoje lepsze momenty, ale giną one pod rozwleczoną fabułą. Zabrakło jej wiele by dorównać Księdze Azraela, co jest naprawdę rozczarowujące. Dla mnie ta gehenna czytania całkowicie zrujnowała moje odczucia związane z Księgą Azraela, nad czym ubolewam. Amber - trzy razy na nie.