Na Pragę nie wrócę

Jedną z centralnych postaci tej opowieści jest Magdalena, która pełni rolę zarówno pisarki, jak i historyczki. Obok niej pojawiają się też symboliczne warszawskie kamienice, które ożywają przed naszymi oczami, pokazując wydarzenia od XVIII wieku, przez II wojnę światową, okres PRL-u, aż po współczesność. Towarzyszą im złożone postaci kobiet, w tym oddane przyjaciółki, kochające matki, namiętne kochanki oraz zawodowczynie na szczycie kariery.

Autorka, która doskonale zna Warszawę, porusza się pomiędzy jej prawą i lewą stroną, przywołując zarówno to, co było, jak i to, co przetrwało. Umożliwia czytelnikom wgląd w zakamarki zniszczonych kamienic, zaprasza na ryzykowne spacery po praskich cmentarzach i blokowiskach, które wyrosły na gruzach starej Warszawy. W ramach tych historycznych wędrówek poznajemy różnorodne postacie, takie jak dwóch osiemnastowiecznych księży, którzy nieświadomie znaleźli się w okolicach warszawskich czerwonych latarni, czy para zakochanych bezdomnych z autobusu linii 160. Na marginesie głównych wątków pojawią się także historie psów — czasem zabawne, a niekiedy poruszające.

W tej pełnej niuansów fabule nie brakuje też elementów kryminału, skomplikowanego romansu, a także dziennika podróży po Europie, wzbogaconego o praktyczne wskazówki dotyczące włoskiej komunikacji miejskiej i przewodnik po restauracjach na warszawskiej Pradze.