Hotel Bertram. Panna Marple. Tom 10

Częścią tego, co czyni Christie wyjątkową, jest zróżnicowany charakter jej historii. Zamiast skupiać się na pojedynczym morderstwie, “Hotel Bertram” podejmuje nowy dla serii o Pannie Marple pomysł - policyjny pościg za zorganizowaną grupą przestępczą. Choć czytelnik może snuć pewne domysły, trudno jest stwierdzić "kto w tym siedzi", a kto jest tylko przykrywką dla podstępu.

Jednak to co mnie zadziwiło w dziele Agathy Christie to fakt, że przedstawia sam hotel jako postać, który odgrywa znaczącą rolę w historii. Christie starannie układa kolejne klocki w pierwszych rozdziałach, wciągając nas w jego świat. Historia oświetla żywość i znaczenie Bertrama tak, że w kulminacji fabuły, pewne tragiczne wydarzenia wydają się być niczym śmierć dla hotelu, nawet jeśli Hotel Bertram trwa w naszej pamięci jako najbardziej żywy bohater narracji! To jest absolutnie genialne i zasługuje na poklask.

Niestety zakończenie jest nieco rozczarowujące. Jednak nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że ta historia dostanie taki finał. Chciałam, aby Hotel Bertram przetrwał, aby dalsze pokolenia ekscentryków mogły go zobaczyć, ale jego historia się kończy, a czas płynie dalej. Uważam, że zakończenie jest dość mało satysfakcjonujące. Szczerze mówiąc, wydawało mi się, że Christie nieco zbyt wiele poświęciła fabuły na rozwój i szczegółowe opisanie Hotelu Bertram, że pozostałe wątki na czele z dochodzeniem zostały nieco zubożone. Miałam wrażenie, że w ostatnich zdaniach zgasło światło nad głową i aktorzy zeszli ze sceny. Nie dość, że było mało czasu na kontemplację tajemnic odkrytych jeszcze w świecie Hotelu Bertrama, to nagłe zakończenie umniejszyło bohaterów, jakby nie byli realni przez cały czas trwania. Nie było poczucia, czym będą poza tą narracją. Brakowało solidnego zamknięcia tej historii

A szkoda, bo wcześniejsze rozdziały to wspaniałe studium charakterów, które zachwyca swoim zgraniem i misterną budową, po której plącze się fabuła. Ta książka jest całkowicie uzależniająca i ciężko było mi się od niej oderwać. Nie brakuje w niej momentów, które sprawiają, że siedzi się na krawędzi fotela, ale są też takie, z których człowiek śmieje się do rozpuku. Fantastyczna lektura, być może moja ulubiona od Christie. Szczerze polecam.

Ta powieść pochodzi z 1965 roku, a więc późno jak na twórczość Agathy Christie, ale jest z pewnością jedną z najlepszych pozycji w jej dorobku. W mistrzowski sposób wykorzystuje ona w niej swoje umiejętności misternego konstruowania fabuły i tworzenia niepowtarzalnych charakterów. Czytając “Hotel Bertram” czułem się, że jest pod opieką znakomitego gawędziarza, który doskonale wie, jak poprowadzić moją uwagę, bym co rusz poczuł się zaskoczony. Przy rysowaniu różnych osobowości z kolei byłem zdumiony tym, jak zręcznie potrafi ona użyć specyficznego zwrotu w celu nakreślenia zasadniczej natury danej osoby.

Jest wiele wątków, które ta książka porusza, ale każdy z nich jest wciągający i doskonale poprowadzony - mamy tu tajemnicę tytułowego domostwa, relacje między Elwirą a jej zrażoną matką, perfekcyjnie roztrzepany i zapominalski Canon  i dziwaczne wydarzenia, z którymi musi się konfrontować, Ladislaus Malinowsky i jego skomplikowane relacje z dwoma kobietami, Elwira i jej nieustanny spisek, aby uzyskać dokładnie to, czego chce, zaskakująca seria udanych napadów na banki i pociągi oraz oczywiście cicha, dyskretna postać Jane Marple, która wydaje się być obdarzona boską mocą pojawiania się w dogodnych momentach, aby być świadkiem różnych wydarzeń, które wzbudzają jej zainteresowanie. Wzajemne powiązania między wszystkimi tymi wątkami wzbudzały mije zainteresowanie\, a biorąc pod uwagę doskonałe umiejętności Christie, nigdy nie ma się wątpliwości, że uda się wszystkie kropki połączyć do końca powieści.

Jej prowadzenie postaci jest doskonałe. Szczególnie podobał mi się wnikliwy sceptycyzm inspektora Davy'ego,. Jest też doskonale przezabawny Canon, którego perypetie budzą tyle samo żałości nad jego losem, co śmiechu. Zuchwałość Elwiry, podstępny uśmiech pana Humphriesa, mistrzowskie podawanie herbaty przez Henry'ego - wszystko to mnie zadziwiało, jak bardzo pasuje do tej przezabawnej powieści i jak wszystkie historie wskakują na swoje miejsca jak trybiki w zegarze. 

Ogólnie rzecz biorąc, “Hotel Bertram” to niezwykle udane dzieło. Wątek kryminalny jest dosyć ciekawy, choć to nie jest standardowa opowieść Christie. Z pewnością nie jest to również moje ostatnie spotkanie z tą autorką.