Eutyfron. Obrona Sokratesa. Kriton

"Obrona Sokratesa" Platona, w klasycznym przekładzie Władysława Witwickiego, to jedno z wczesnych dzieł Platona, wyróżniające się charakterem monologu. Dzięki temu dowiadujemy się o treści mów wygłoszonych przez Sokratesa podczas jego procesu. W tym kontekście wnoszące akt oskarżenia trzy osoby zarzucają Sokratesowi nieuznawanie bogów uznawanych przez państwo, wprowadzanie nowych duchów oraz demoralizację młodzieży. Sokrates w swoich przemowach stanowczo odrzuca te oskarżenia, tłumacząc swoje działania i przyczyny niechęci ze strony ateńskich obywateli. Pomimo groźby skazania, podkreśla, że nie zrezygnuje z filozofii, nawet gdyby mógł tym sposobem uniknąć wyroku.

Mówi: "Ja was obywatele, kocham całym sercem, ale posłucham boga raczej, aniżeli was i póki mi tchu starczy, póki sił, nie przestanę filozofować i was pobudzać i pokazywać drogę każdemu, kogo tylko spotkam." Dla Sokratesa ważniejsza jest prawda i sprawiedliwość niż unikanie konsekwencji swoich przekonań, nawet jeśli oznacza to śmierć. Przez to dzieło, Platon, nie dotyka kwestii ontologicznych ani epistemologicznych, lecz kładzie nacisk na etykę i wartości, które są dla Sokratesa najważniejsze.

Poprzedzający "Obronę" dialog "Eutyfron" oraz następujący po niej "Kriton" uzupełniają obraz Sokratesa, pokazując jego postawę moralną oraz krytykując system prawny i moralny Ateńczyków. Szczególnie w "Kritonie" Platon ukazuje Sokratesa jako w pełni ludzką postać, co czyni go jeszcze bardziej wiarygodnym i inspirującym. "Obrona Sokratesa" pozostaje jednym z najważniejszych dzieł Platona, będąc zarazem wyraźnym wyrazem jego filozoficznego dziedzictwa.