Dziennik z getta łódzkiego

Wiosną 1945 roku, w ruinach krematorium numer III w Auschwitz-Birkenau, odkryto zniszczony, gęsto zapisany szkolny zeszyt. Był to dziennik czternastoletniej Rywki Lipszyc, która spisywała swoje myśli i przeżycia będąc w łódzkim getcie. Choć dziennik został opublikowany wiele lat później, w 2014 roku, po angielsku, teraz pojawia się w języku oryginału z naukowym opracowaniem i wstępem przygotowanym przez Ewę Wiatr, przy współpracy z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

Na pierwszy rzut oka, dziennik Rywki Lipszyc przypomina klasyczny pamiętnik nastolatki, w którym autorka dzieli się swoimi marzeniami, obawami oraz osobistymi refleksjami. Notuje własne wiersze i intymne przemyślenia, dostarczając wglądu w swoje dojrzewanie. Jednakże, rzeczywistość, w której żyła Rywka, jest daleka od normalności i choć miejscami udało się jej ją oswoić, codzienne życie w getcie staje się tłem dla jej wewnętrznego życia. Zjawiska takie jak ograniczone racje żywnościowe, długie kolejki czy praca w zakładach stają się integralną częścią jej rzeczywistości.

Na tle wszelkiej brutalności getta, uderzająca jest siła życiowa Rywki, jej silna potrzeba nauki oraz pragnienie samorozwoju. Szuka wzorców i ideałów, chcąc doskonalić swoje talenty. Dziennik ten jest również wyjątkowy z powodu głębokiej religijności autorki, która pisze po polsku. Niezłomna wiara Rywki, mimo że zmaga się z tragedią utraty rodziców i rodzeństwa, stanowi filar jej żydowskiej tożsamości. Jej przywiązanie do tradycji, rytm życia zgodny z obchodami świąt oraz świadomość religijna są silnie zaznaczone w zapiskach.