Drabina raju

Jedno z najbardziej znanych dzieł literatury ascetycznej chrześcijaństwa stanowi książka autorstwa mnicha z klasztoru na Synaju, żyjącego w okolicach VI i VII wieku. Autor, czerpiąc inspirację z biblijnej wizji snu Jakuba opisanej w Księdze Rodzaju (Rdz 28,12), zgłębia tematykę życia monastycznego, opisując ją w 30 rozdziałach, co odpowiada liczbie lat, które Chrystus spędził w ukryciu. W pierwszych 23 rozdziałach skupia się na zmaganiach z wadami, a następne części poświęca procesowi rozwijania cnót. Dzieło to nie tylko zdobyło ogromne uznanie w kręgu literatury ascetycznej, ale też wpłynęło na myśl teologiczną i filozoficzną. Do dzisiaj pozostaje jednym z najczęściej czytanych traktatów ascetycznych, będąc również inspiracją dla wielu przedstawień ikonograficznych, takich jak słynna scena „Drabina do raju”, którą można zobaczyć w wielu monasterach wschodnich.