Chudszy

Przeczytałabym tę książkę wcześniej, gdybym wiedziała, jakim wielkim przeżyciem się ona okaże. Nie jestem pewna, czy jest to zamierzony kalambur. Myślę, że doceniłabym ją jeszcze bardziej, gdybym czytała ją w spokojniejszym, bardziej opanowanym stanie, ale pewnie i tak przeczytam ją ponownie :) Ta książka przedstawia dwie wielkie przyjemności cielesne dla rasy ludzkiej - jedzenie i seks - również jako dwa źródła wszystkich nieszczęść, które spotykają naszego bohatera. Współczuję Billy'emu Halleckowi, bo stres sprawia, że ja też jem. Dlaczego zaliczam Billy'ego zarówno do protagonistów, jak i antagonistów? A to dlatego, że jest on jednym i drugim. Wszyscy w tej książce - z wyjątkiem jego młodej córki - są. Postacie, sytuacja, punkt kulminacyjny... cała książka jest pełna niejasności i rodzi więcej pytań niż daje odpowiedzi. Dobro i zło wydają się raczej pojęciami abstrakcyjnymi, staroświeckimi i osobliwymi, należącymi do innego czasu i miejsca. W końcu nawet najlepsze i najszlachetniejsze intencje i cele zostają przyćmione przez instynkt przetrwania i potrzebę ochrony siebie, najbliższych, a także zemsty. Historia zaczyna się od pierwotnych instynktów - takich jak potrzeba jedzenia i seksu - jako przyczyny wszystkich kłopotów, a bohaterowie zdają się pozostawać równie surowi i kierowani pierwotnymi instynktami aż do samego końca. Książka porusza takie tematy, jak wina i niewinność, i pokazuje, że nie zawsze można je łatwo rozróżnić i że dobro i zło, sprawiedliwość i zemsta mogą być czasami największymi tajemnicami i najtrudniejszymi prawdami, z którymi trzeba żyć. Mogą być jak identyczne bliźnięta, bardzo różne w środku, ale bardzo podobne na zewnątrz. I zaczynasz kwestionować wszystko, co do tej pory wiedziałeś.

Życie Billy'ego Hallecka zmienia się pewnego nieszczęśliwego wieczoru, podczas podróży samochodem, kiedy jego żona Heidi decyduje, że to idealny moment, by spróbować urozmaicić ich małżeństwo. Billy traci koncentrację, w wyniku czego ginie Zuzanna Lemke, córka bardzo starego i potężnego Cygana, który nie pozostawia śmierci córki bezkarną. Ponieważ Billy'ego puszczono wolno, ze względu na to, kim jest i kim jest jego ofiara, staje on przed zupełnie innym wymiarem sprawiedliwości.

Widzimy, jak traci nie tylko wagę, ale także - jak się wydaje - duszę i zdrowy rozsądek. Poczucie winy, gniew, strach zmieniają go w innego człowieka, staje się swoim najgorszym wrogiem. Tego dnia w jego duszy zostaje wypalone ziarno, które rozprzestrzenia się jak dziki ogień.

Czy Billy był naprawdę przeklęty, czy też to siła sugestii go pokonała? A może kombinacja obu tych czynników? Kto jest niewinny, a kto winny? W tej książce nie ma takiej istoty. Każdy ma swoje własne warstwy niewinności i winy. Heidi wybrała niefortunny moment, by odkryć tę nową stronę siebie. Powinna była wiedzieć, że nie powinna rozpraszać męża podczas prowadzenia samochodu. Zuzanna Lemke powinna wiedzieć, że nie powinna przechodzić przez ulicę w taki sposób. Tamuz Lemke powinien był wiedzieć, że nie warto wszczynać krwawej walki, która i tak nie przywróciła mu córki, a jedynie pociągnęła za sobą więcej nieszczęść i strat.

Starannie planujemy nasze sprawy. Większość z nas chciałaby wierzyć, że jesteśmy dobrymi ludźmi. Ale tak nie jest. Każdy z nas jest czemuś winien i przed kimś. Wszyscy potrzebujemy pewnego poziomu egoizmu i bezwzględności, aby przetrwać i być produktywnymi.
Z punktu widzenia Billy'ego i Heidi był to tylko wypadek, niefortunne zdarzenie, przypadek "złego miejsca i złego czasu". Nie mieli zamiaru nikogo skrzywdzić. Chcieli się po prostu dobrze bawić. Z punktu widzenia Taduza i Giny Lemke są zimnokrwistymi, okrutnymi potworami, gotowymi przejechać (w przenośni i dosłownie) każdego, kto stanie im na drodze, aby mieć to, czego chcą. Może prawda leży gdzieś pomiędzy.

Trudno mi oceniać któregokolwiek z bohaterów i nie sądzę, żebym chciała lub musiała mówić, kto ma rację, a kto nie, i decydować, kto na co zasługuje. Jednak nie mogę nie współczuć Halleckim, domniemanym mordercom, bardziej niż domniemanym ofiarom. Mam bowiem wrażenie, że państwo Halleccy zdają sobie sprawę z tego, co zrobili i jakie były tego przyczyny, i są ludźmi, którzy uczą się na błędach. Z drugiej strony, Łemkowie wydają się być ciągle w defensywie i mściwi. Nikt nie może zaprzeczyć, że są maltretowani i źle traktowani. Ich serca są jednak przepełnione tak wielką nienawiścią i żądzą krwi, że nie zdają sobie sprawy, jak bardzo są podobni do tych, z którymi walczą. Są to ludzie, którzy walczą z niewłaściwych powodów i w niewłaściwy sposób, ponieważ czują, że to wszystko, co im pozostało. A wszystko inne jest tylko marzeniem. I tak to się ciągnie i ciągnie.

Na ile pozwalamy, by rządziły nami nasze pierwotne instynkty, a na ile polegamy na rozsądku i współczuciu, które nas prowadzą? Wszyscy jesteśmy połączeniem pasji i racjonalności i myślę, że potrzebujemy obu tych elementów, które się równoważą, wzajemnie się wspierają i czynią nas równie słabymi, jak i silnymi. Skrzywdzenie lub zabicie innej żywej istoty nie jest czymś, co powinno być traktowane lekko przez każdego z nas, niezależnie od powodu.

Powieść miała wspaniałą atmosferę i bardzo żywe opisy. Książka była przerażająca, dziwna, dziwaczna, a czasami także szalenie zabawna. Była niezwykle rozrywkowa, zabawna i w żadnym momencie nie była nudna.

"Chudszy" to powieść autorstwa Richarda Bachmana. Myślę, że nie tak wiele osób wie, że to pseudonim samego Stephena Kinga, który przez pewien czas pozostawał nieznany. W taki sposób, że publikowane utwory przez Bachmana nie były w ogóle kojarzone z Kingiem. Dopiero pewien pracownik jakiejś księgarni zdołał dojść do tego, kto kryje się za Bachmanem, a sam odkrywca doczekał się niejakiego zaszczytu przeprowadzenia wywiadu z Kingiem.

"Chudszy" w swoim klimacie schodzi do najciemniejszych zakamarków pisarstwa Kinga. Takie też są właśnie powieści wydane pod pseudonimem Bachmana. Ponurość, mrok i groza wylewają się ze stron tej książki. Pozornie wydaje się, że główny bohater, Billy Halleck, jest dobrym człowiekiem, któremu należy współczuć. Ja tak nie uważam. Po części staje się oczywiście ofiarą, ale jest też palantem, który zasługuje na zakończenie, które go spotkało. Szkoda tylko, że musiało ucierpieć jeszcze tak wielu ludzi.

Styl pisania zaprezentowany w tej książce przez Kinga jest dla niego typowy i TOPowy. Historia jest efektywnie opisywana i efektownie zaprezentowana. Odkrywanie świata Hallecka i obserwowanie procesu jego chudnięcia były dla mnie niezmiernie frapujące. Opisane przez Kinga zmiany fizyczne i psychiczne chudnącego bohatera zasługują na wyróżnienie, szczególnie ze względu na ich szczegółowość i wiarygodność.

Jedna rzecz, która powstrzymuje mnie od najwyższej oceny , to charakterystyka Romów, oczywiście bliżej znanych jako Cyganie. Z jednej strony, możemy spojrzeć na "Chudszego", jako na rzadką powieść Stephena Kinga, która w ogóle dotyka rasy i może to świadczy o celach Kinga. Moje sympatie leżą bardziej po stronie Romów niż białych ludzi w tej powieści. Jednocześnie ich uzasadniona zemsta jest przykrywa opisami, które czynią z nich potwory, mistycyzmem podsycającym centralny konflikt i nakreśleniem ich jako antagonistów. Jakże ciekawsza byłaby to powieść, gdyby została opowiedziana z perspektywy jednego z nich.

"Chudszego" jak najbardziej polecam do przeczytania. To prawdziwy utwór grozy od mistrza grozy. Pochłaniająca w całości książka, zaskakujące zakończenie i wiele chwytających za serce opisów.

Fabuła: Pewnej feralnej nocy, William Halleck, otyły grubasek, bogaty prawnik, śmiertelnie potrąca samochodem starszą kobiecinę. Dzięki swoim kontaktom i faktowi, że ofiarą była włócząca się cyganką, Billy unika jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej. Cóż, niestety dla niego, ofiarą była jednak cyganką. Wychodząc z budynku sądu, Billy napotyka na jej starego ojca z obrzydliwym nosem, który dotyka jego twarz palcem i szepcze "Chudszy". Co dalej? Główny bohater zaczyna gwałtownie chudnąć - do zupełnie nienormalnego stopnia. Billy zdaje sobie sprawę, że nałożona została na niego jakaś klątwa, choć spotyka się to z niedowierzaniem przyjaciół i najbliższej rodziny. Halleck postanawia wyruszyć w poszukiwaniu człowieka, którego spotkał po wyjściu z sądu, chcąc ratować swoje życie. Nie ma wiele czasu.

Opinia: "Chudszy", jak na standardy Kinga, to szybka lektura, pozbawiona dłuższego wprowadzenia. Szybko wchodzimy do pociągu akcji i dowiadujemy się, że Billy został przeklęty i czeka go coś strasznego. Jak doszło do tej sytuacji ujawniane jest stopniowo przez kilka pierwszy rozdziałów. Chociaż główny bohater spowodował czyjąś śmierć, to zdecydowanie nie można mówić o celowości, jedynie o zaniedbaniach. Każdy na jego miejscu zrobiłby wszystko, aby jakoś wywinąć się od odpowiedzialności. To nieco ironiczne, że został przeklęty, jako że był jednym z najmniej uprzedzonych członków swojej społeczności. Winowajców trzeba z pewnością szukać wśród sędziego oraz szefa policji. Nie wykonali swojej roboty prawidłowo. Większość nazw rozdziałów wzmiankuje o aktualnej wadze Billy'ego, która stale spada, a to ułatwia czytelnikowi śledzenie jego sytuacji i uświadamia mu, że pozostało niewiele czasu.

Myślę, że aż do nieudanego spotkania Billy'ego, historia utrzymuje czytelnika w niepewności. Nie przekonuje mnie przemiana bohatera, który jest gotów przenieść klątwę na swoją żonę. Sama końcówka była dla mnie pozbawiona eksplozywności i rozczarowuje, sprawiając, że wszystkie podróże Hallecka wydają się zbędne.

"Chudszego" Stephena Kinga czyta się bardzo przyjemnie, ale końcowe wydarzenia niwelują sporą ilość zalet książki, która mogłaby otrzymać większe uznanie wśród krytyków. Nie można nie wspomnieć, że temat tolerancji wobec cygańskiej społeczności jest sporą częścią narracji, a to może zniechęcić niektórych czytelników, gdyż jak wiemy nie cieszą się oni praktycznie żadnym szacunkiem wśród polskich obywateli. Jednakże myślę, że warto sięgnąć po "Chudszego" również ze względu na poruszenie tej tematyki. Koncepcję chudnięcia głównego bohatera, King zastosował również w dość krótkiej książce pt. "Uniesienie". Myślę, że warto sprawdzić.

Przeczytałabym tę książkę wcześniej, gdybym wiedziała, jakim wielkim przeżyciem się ona okaże. Nie jestem pewna, czy jest to zamierzony kalambur. Myślę, że doceniłabym ją jeszcze bardziej, gdybym czytała ją w spokojniejszym, bardziej opanowanym stanie, ale pewnie i tak przeczytam ją ponownie :) Ta książka przedstawia dwie wielkie przyjemności cielesne dla rasy ludzkiej - jedzenie i seks - również jako dwa źródła wszystkich nieszczęść, które spotykają naszego bohatera. Współczuję Billy'emu Halleckowi, bo stres sprawia, że ja też jem. Dlaczego zaliczam Billy'ego zarówno do protagonistów, jak i antagonistów? A to dlatego, że jest on jednym i drugim. Wszyscy w tej książce - z wyjątkiem jego młodej córki - są. Postacie, sytuacja, punkt kulminacyjny... cała książka jest pełna niejasności i rodzi więcej pytań niż daje odpowiedzi. Dobro i zło wydają się raczej pojęciami abstrakcyjnymi, staroświeckimi i osobliwymi, należącymi do innego czasu i miejsca. W końcu nawet najlepsze i najszlachetniejsze intencje i cele zostają przyćmione przez instynkt przetrwania i potrzebę ochrony siebie, najbliższych, a także zemsty. Historia zaczyna się od pierwotnych instynktów - takich jak potrzeba jedzenia i seksu - jako przyczyny wszystkich kłopotów, a bohaterowie zdają się pozostawać równie surowi i kierowani pierwotnymi instynktami aż do samego końca. Książka porusza takie tematy, jak wina i niewinność, i pokazuje, że nie zawsze można je łatwo rozróżnić i że dobro i zło, sprawiedliwość i zemsta mogą być czasami największymi tajemnicami i najtrudniejszymi prawdami, z którymi trzeba żyć. Mogą być jak identyczne bliźnięta, bardzo różne w środku, ale bardzo podobne na zewnątrz. I zaczynasz kwestionować wszystko, co do tej pory wiedziałeś.

Życie Billy'ego Hallecka zmienia się pewnego nieszczęśliwego wieczoru, podczas podróży samochodem, kiedy jego żona Heidi decyduje, że to idealny moment, by spróbować urozmaicić ich małżeństwo. Billy traci koncentrację, w wyniku czego ginie Zuzanna Lemke, córka bardzo starego i potężnego Cygana, który nie pozostawia śmierci córki bezkarną. Ponieważ Billy'ego puszczono wolno, ze względu na to, kim jest i kim jest jego ofiara, staje on przed zupełnie innym wymiarem sprawiedliwości.

Widzimy, jak traci nie tylko wagę, ale także - jak się wydaje - duszę i zdrowy rozsądek. Poczucie winy, gniew, strach zmieniają go w innego człowieka, staje się swoim najgorszym wrogiem. Tego dnia w jego duszy zostaje wypalone ziarno, które rozprzestrzenia się jak dziki ogień.

Czy Billy był naprawdę przeklęty, czy też to siła sugestii go pokonała? A może kombinacja obu tych czynników? Kto jest niewinny, a kto winny? W tej książce nie ma takiej istoty. Każdy ma swoje własne warstwy niewinności i winy. Heidi wybrała niefortunny moment, by odkryć tę nową stronę siebie. Powinna była wiedzieć, że nie powinna rozpraszać męża podczas prowadzenia samochodu. Zuzanna Lemke powinna wiedzieć, że nie powinna przechodzić przez ulicę w taki sposób. Tamuz Lemke powinien był wiedzieć, że nie warto wszczynać krwawej walki, która i tak nie przywróciła mu córki, a jedynie pociągnęła za sobą więcej nieszczęść i strat.

Starannie planujemy nasze sprawy. Większość z nas chciałaby wierzyć, że jesteśmy dobrymi ludźmi. Ale tak nie jest. Każdy z nas jest czemuś winien i przed kimś. Wszyscy potrzebujemy pewnego poziomu egoizmu i bezwzględności, aby przetrwać i być produktywnymi.
Z punktu widzenia Billy'ego i Heidi był to tylko wypadek, niefortunne zdarzenie, przypadek "złego miejsca i złego czasu". Nie mieli zamiaru nikogo skrzywdzić. Chcieli się po prostu dobrze bawić. Z punktu widzenia Taduza i Giny Lemke są zimnokrwistymi, okrutnymi potworami, gotowymi przejechać (w przenośni i dosłownie) każdego, kto stanie im na drodze, aby mieć to, czego chcą. Może prawda leży gdzieś pomiędzy.

Trudno mi oceniać któregokolwiek z bohaterów i nie sądzę, żebym chciała lub musiała mówić, kto ma rację, a kto nie, i decydować, kto na co zasługuje. Jednak nie mogę nie współczuć Halleckim, domniemanym mordercom, bardziej niż domniemanym ofiarom. Mam bowiem wrażenie, że państwo Halleccy zdają sobie sprawę z tego, co zrobili i jakie były tego przyczyny, i są ludźmi, którzy uczą się na błędach. Z drugiej strony, Łemkowie wydają się być ciągle w defensywie i mściwi. Nikt nie może zaprzeczyć, że są maltretowani i źle traktowani. Ich serca są jednak przepełnione tak wielką nienawiścią i żądzą krwi, że nie zdają sobie sprawy, jak bardzo są podobni do tych, z którymi walczą. Są to ludzie, którzy walczą z niewłaściwych powodów i w niewłaściwy sposób, ponieważ czują, że to wszystko, co im pozostało. A wszystko inne jest tylko marzeniem. I tak to się ciągnie i ciągnie.

Na ile pozwalamy, by rządziły nami nasze pierwotne instynkty, a na ile polegamy na rozsądku i współczuciu, które nas prowadzą? Wszyscy jesteśmy połączeniem pasji i racjonalności i myślę, że potrzebujemy obu tych elementów, które się równoważą, wzajemnie się wspierają i czynią nas równie słabymi, jak i silnymi. Skrzywdzenie lub zabicie innej żywej istoty nie jest czymś, co powinno być traktowane lekko przez każdego z nas, niezależnie od powodu.

Powieść miała wspaniałą atmosferę i bardzo żywe opisy. Książka była przerażająca, dziwna, dziwaczna, a czasami także szalenie zabawna. Była niezwykle rozrywkowa, zabawna i w żadnym momencie nie była nudna.