Kroniki dobrej zmiany

Wciągająca opowieść o polskiej rzeczywistości między 2016 a 2023 rokiem została mistrzowsko ukazana przez Stanisława Mancewicza. Autor, wykorzystując ironię, humor oraz ostrą obserwację, ukazuje "Dobrą Zmianę" w nieco zdeformowanym zwierciadle, co prowadzi do momentów, w których aż trudno uwierzyć w to, co się czyta.

Zatytułowane "Kroniki Dobrej Zmiany" dzieło Mancewicza to zbiór fragmentów z jego regularnych felietonów publikowanych w "Tygodniku Powszechnym" w latach 2016-2023. Zawiera on osobistą refleksję na temat tego okresu nazywanego przez autora erą Dobrej Zmiany. Stanisław Mancewicz, znany publicysta z wyjątkowym zmysłem obserwacji społecznych, zręcznie i odważnie dokumentuje absurdy polskiej polityki i życia publicznego tego czasu, co czyni z jego książki trudną do odłożenia lekturę.

Pochwały dla Mancewicza nie szczędzi Michał Komar, który w przedmowie porównuje go do innych znanych kronikarzy, jak Gall Anonim czy Jan Długosz. O ile jednak treść kronik jest poważna, ton jest całkowicie inny – pełen ironii, sarkazmu i ciętego humoru. "Kroniki Dobrej Zmiany" można postrzegać jako satyryczną opowieść, gdzie polityczna rzeczywistość przypomina komedię dell'arte z elementami tragizmu i groteski. Prezentuje się tu obraz polityki, gdzie coraz mniej wyrafinowani i wulgarni ludzie pchają się na pierwszy plan.

Felietony Mancewicza portretują Polskę sterowaną przez tzw. Gospodarza i jego zwolenników, ujawniając kraj pełen sprzeczności, absurdalnych decyzji i narodowych mitów. Mancewicz przedstawia społeczeństwo próbujące odnaleźć się w tej sytuacji, najczęściej z dystansem i ironicznym uśmiechem. Dzięki precyzyjnemu językowi i przenikliwym obserwacjom, kronika nie tylko bawi, ale zmusza do refleksji. Michał Komar swoją przedmową wprowadza czytelników w ten fascynujący świat kreacji Mancewicza.