Koza w kagańcu

Wiech jest postrzegany jako kwintesencja warszawskiego pisarza, który z niezwykłą dbałością o szczegóły uchwycił język i ducha stołecznych ulic. Jest mistrzem w ożywianiu warszawskiej gwary, którą nie tylko wiernie odwzorowuje, lecz także delikatnie stylizuje, unikając przy tym wulgaryzmów typowych dla potocznej mowy. Jego dzieła, mimo że pełne humoru, mają cięty, krytyczny charakter, bezlitośnie wytykając społeczne wady, takie jak skłonność do pijaństwa czy awanturnictwa.

Michał Choromański swego czasu zauważył, że Wiech jest jednym z najlepszych współczesnych pisarzy polskich, ceniąc go za nieograniczoną kreatywność i wyjątkowe podejście moralne. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska opisywała go jako dżentelmena, pełnego dowcipu, ale nigdy złośliwego, a jego felietony jako owoc wnikliwej obserwacji i oryginalnej twórczości. Natomiast Antoni Słonimski zwracał uwagę, że ceni książki o lekkich zamiarach, które osiągają poważne rezultaty, co jest cechą charakterystyczną twórczości Wiecha.

Tom "Koza w kagańcu", piąty element serii jego powojennych opowiadań, idealnie ilustruje tego ducha. Tytuł tej kompilacji pochodzi od jednego z jego utworów i obejmuje większość opowiadań opublikowanych przez Wiecha w latach 1950-tych, które wcześniej ukazały się w zbiorach "Na perłowo" oraz "Spokojna głowa". W tych opowiadaniach autor rozwija unikalny styl, który łączy wnikliwą satyrę z miłością do języka i kultury warszawskiej.