Jestem twoją córką

<p>Przede wszystkim muszę podziękować mojej przyjaciółce Weronice za polecenie mi „Jestem twoją córką”. Po jej słowach postanowiłam poszukać w internecie książki i wyskoczył mi skupszop. Cena była śmiesznie niska jak za tak dobrą powieść. Moje wrażenia z lektury książki pani Karpińskiej są szczególnie spotęgowane z dwóch powodów. Raz że czytałam ją podczas mojego powrotu pociągiem do rodzinnej miejscowości, a podróż ta trwała wystarczająco długo, aby skończyć całość. A dwa, i to przede wszystkim, w mojej rodzinie miała miejsce podobna sytuacja jak w fabule książki. Mniej więcej wiem jak to jest, gdy podczas odczytywania testamentu dochodzi do tak dużej niespodzianki, która w znaczącym stopniu zmienia losy całej rodziny. Do dziś pamiętam, to ogromne zdziwienie, jak również zmieszanie, jakie mnie ogarnęły, gdy się wydało, że moja mama miała jeszcze syna. To nie mój pamiętnik, więc może nie będę się rozwlekać na temat moich przeżyć, ale chciałam tylko podkreślić, że w większym stopniu potrafiłam wczuć się w role bohaterów książki.&nbsp;</p><p>Do tej pory nie spotkałam się jeszcze z żadną książką Anny Karpińskiej. Nie widziałam jej na witrynach księgarni i nie czytałam o niej w internecie. Po „Jestem twoją córką” muszę powiedzieć, że raczej jeszcze do autorki wrócę. O czym w ogóle jest książka? No, możecie o tym przeczytać w opisie, ale pokrótce napisałabym, że jest przede wszystkim o tajemnicach, które przez lata były utrzymywane w ukryciu, aż do momentu śmierci profesora Sambora Jeremy. Po uroczystym wyczytaniu testamentu wszystkie tajemnice zaczynają wyskakiwać jak popcorn w mikrofalówce. Okazuje się, że w rodzinie jest niemal jak w jakiejś włoskiej telenoweli: nieznane córki, romanse, cierpienia. Wszystko rozgrywa się głównie wokół kobiet, które mają decydującą rolę w książce, w szczególności dwie córki Sambora – Weronika i Dobrosława, które są też głównymi narratorkami powieści. Swoją drogą autorka wybiera sobie ciekawe imiona, mamy jeszcze np. Krzesimira.</p><p>Przez całą podróż byłam przyklejona do książki. Być może osoby z mojego przedziału dziwiły się, że w ogóle nie ruszam się z miejsca podczas podróży. „Jestem twoją córką” bardzo wciąga, jak to też robią telenowele. Wiadomo, że w książkach wciągają https://******.**. duże napięcie, tajemnice, czy ciekawi bohaterowie. Mnie w powieści Karpińskiej najbardziej porwała chyba jednak sama tematyka rodziny w obliczu próby ich wspólnych więzi. Często słyszymy, że kłamstwo ma krótkie nogi i w tym przypadku doskonale jest to ukazane. Mimo, że momentami książka przynosi wiele dość przykrych emocji, przeszkód na drodze bohaterów i trudnych wyborów, koniec końców niesie pozytywne przesłanie, jak i pozwala z siebie wiele wynieść. Jeśli chodzi o samo przesłanie, to moim zdaniem, jest to przede wszystkim to, aby nie unosić się dumą, być bardziej otwartym człowiekiem i dawać szansę. Piękne w „Jestem twoją córką” jest również to, jak dużą siłę pokazuje tutaj rodzeństwo, które dąży do ogarnięcia całego powstałego chaosu. Czymś co również mocno podnosi ogólną ocenę książki, są niespodzianki nawet na samym końcu książki, kiedy wydaje się, że wszystko już wiadomo.&nbsp;</p><p>Rodzina, rodzina i jeszcze raz rodzina. Jeżeli lubicie książki, które poruszają się w skomplikowanych relacjach rodzinnych, błędach z przeszłości wpływających na potomstwo i też sile rodzinnych więzi, „Jestem twoją córką” na pewno wam się spodoba. To typowo kobieca literatura moim zdaniem, więc może nie poleciłabym książki męskiej części.&nbsp;</p><p>Piękna opowieść, zdecydowanie warta przeczytania ?</p>

<p>„Jestem twoją córką” Anna Karpińska 2022, 440 stron</p><p>Tak, 440 stron typowo obyczajowej historii, która jednych zanudzi i zamroczy, tak, że rzucą książką w kąt, a drugich zauroczy, tak, że będą ją czytali jeszcze raz. Obiektywnie ciężko jednoznacznie ocenić tę książkę. Opowiada historię rodziny, która po zapoznaniu się z ostatnią wolą zmarłego, poznają długo ukrywaną tajemnicę – ojciec trójki dzieci, miał jeszcze ukrywaną córkę, której również coś przepisał w testamencie. Później już zaczyna się prawdziwa kanonada wypływających tajemnic, które są główną podstawą linii fabularnej. Taki sposób może łatwo wciągnąć w świat książki i tak też udało się uczynić Karpińskiej ze mną. Problem w tym, że spoglądając na fabułę trzeba przymknąć oko na dość niemożliwą sytuację, jaka została wymyślona na poczet książki. Tylko wtedy możemy zacząć obsypywać powieść sporą liczbą komplementów. Jak w filmach Disneya, w pewnym momencie „Jestem twoją córką” zmienia atmosferę na pełną radości i pozytywnych relacji. Bohaterowie super się dogadują i dochodzi do oczyszczenia sytuacji. Wcześniej oczywiście mieliśmy ogrom złości, kłótni i chęci przywalenia komuś za to, że taka sytuacja ma miejsce. Sporym problemem, który miałam podczas czytania książki, był stopień pokręcenia kwestii biologicznego ojca bohaterki. Uważam, że Karpińska wpadła tu w jakiś amok, który stał się ciężki do ogarnięcia.&nbsp;</p><p>Podobali mi się bohaterowie, o tak wyjątkowych imionach – łatwo było ich wyróżnić. Byli wyraziści, ich działania raczej miały sensowne podstawy. Nie reprezentowali osób z kosmosu, tylko ludzi z życia wziętych, z wadami, które starali się niwelować swoim postępowanie. Weronika i Dobrosława to główne bohaterki, które polubiłam i czytało mi się ich narrację bardzo przyjemnie.&nbsp;</p><p>Styl pisania Karpińskiej nie należy do najbardziej wzniosłych i zachwycających, ale odznacza się treściwością, prostotą i sporym nasiąknięciem emocjami. Na pewno spodoba się osobom, które nie szukają dużego wysiłku intelektualnego podczas lektury. „Czy jesteśmy gotowi na to, że zatajona prawda odmieni nasze życie?” – samo pytanie na okładce książki wydaje się mi być trochę bez sensu. Wątpię, by ktokolwiek mógł być gotowy na coś takiego.&nbsp;</p><p>„Jestem twoją córką” oczywiście niesie za sobą jakieś przesłanie. Stawia też pytanie, jak my zachowalibyśmy się w podobnej sytuacji. Doceniam, że w tak prostej sferze literatury stawia się na przekaz i próbę zmuszenia czytelnika do refleksji.&nbsp;</p><p>Tak jak wspomniałam, „Jestem twoją córką” Karpińskiej trzeba oceniać z drobnym przymrużeniem oka. To niezła książka, na pewno czytałam ogrom gorszych i rzeszę lepszych. Nie zostanie na długo w mojej pamięci, ale ogólnie oceniam ją na mocne cztery gwiazdki.</p>