Jarmark sensacji

"Jarmark sensacji" to książka, która łączy w sobie elementy reportażu i autobiografii, tworząc unikalną formę literacką określaną jako autoreportaż. Egon Erwin Kisch, jej autor, chętnie postrzegał siebie jako medium, opisując swoje doświadczenia z niezwykłą czułością. W jego pisarstwie widoczny jest konflikt między reporterem, pragnącym poznawać życie innych, a pisarzem zagłębiającym się we własne myśli.

Mariusz Szczygieł we wstępie wspomina, że od momentu wydania "Szalejącego reportera" w Czechach, Kisch często bywa nazywany "Szalejącym". Ten przydomek wskazuje na jego dynamiczny charakter oraz skłonność do intensywnego przeżywania rzeczywistości. Współcześnie można by jego postawę porównywać z cechami ADHD – nieustająca ciekawość świata prowadziła go do obserwacji ludzi w tramwajach, okien mieszkań czy też analizowania nazw ulic. Tajemnice i zakazy były dla niego zachętą do eksploracji.

Egon Erwin Kisch, żyjący w latach 1885-1948, stał się najsłynniejszym reporterem swojej epoki. Autor 34 książek, który swoimi reportażami inspirował wielu, w tym Ryszarda Kapuścińskiego. Dla światowego reportażu był tym, kim Kafka był dla prozy. Urodzony i pracujący w Pradze, tworzył w języku niemieckim. Zaczynał karierę jako dziennikarz w praskich gazetach "Prager Tagblatt" i "Bohemia", jednak jego ambicje sięgały dalej – zaplanował podróże na wszystkie kontynenty, by opisać zmieniający się świat z perspektywy komunisty.

W 1913 roku przeniósł się do Berlina, skąd został wydalony w 1933 roku z powodu swoich antyfaszystowskich poglądów, lewicowych przekonań i żydowskiego pochodzenia. Po osiedleniu się w Paryżu, zmuszony był uciekać podczas II wojny światowej do USA. W 1946 roku wrócił do Pragi, gdzie pracował nad książką dotyczącą Czechosłowacji. Choć zdążył napisać jedynie fragment o imperium Baty, jego wizja przyszłości wskazywała, że literatura będzie opierać się na rzeczywistych wydarzeniach: "Reportaż to literacka strawa przyszłości".