Jakość życia w rodzinie z problemem niepłodności

Bez względu na to, czy jest to wybór świadomy, czy wynik okoliczności, bezdzietność wciąż spotyka się z brakiem akceptacji społecznej. Pragnienie posiadania potomstwa u różnych osób pojawia się w różnym czasie życia; u jednych jest ono bardzo intensywne, u innych nieco mniej, a zazwyczaj zależy od stanu relacji partnerskiej, środowiska kulturowego i warunków socjalnych. Wielu ludzi jest przekonanych, że naturalnie wychowanie własnych dzieci jest możliwe, dlatego diagnoza niepłodności często wywołuje ogromne przygnębienie. Dotyka to również tych, którzy nie widzą macierzyństwa czy ojcostwa jako głównego celu życiowego. Zauważalnym trendem ostatnich dwudziestu pięciu lat jest dwukrotny wzrost przypadków niepłodności. O ile w latach 60. XX wieku problem ten dotyczył około 8% młodych małżeństw, to obecnie aż jedna piąta młodych par boryka się z trudnościami w posiadaniu dzieci. WHO uznała ten fakt za wystarczający, by klasyfikować niepłodność jako problem społeczny. Warto zwrócić uwagę na to, jak to zjawisko dotyka zawsze oboje partnerów i wymusza wspólne zmierzenie się z wyzwaniem. Niepłodność wpływa na codzienne życie par, powodując nieuniknione obciążenie psychiczne, które negatywnie oddziałuje na jakość ich życia. Brak oczekiwanego dziecka nierzadko prowadzi do chronicznego stresu, komplikacji w związku, konfliktów z otoczeniem, a przede wszystkim do silnego napięcia emocjonalnego. Decyzja o podjęciu leczenia często oznacza, że wszystkie aspekty życia podporządkowane są temu jednemu celowi, pochłaniając myśli i energie obojga partnerów. Nie jest więc zaskoczeniem, że osoby borykające się z niemożnością poczęcia mogą doświadczać licznych wyzwań natury psychologicznej.