Imperium rationis. Państwo suwerenne w zachodniej myśli politycznej XVI i XVII wieku

W średniowieczu spór o inwestyturę osłabił autorytet zarówno papieża, jak i cesarza, dając w rezultacie większą śmiałość ich wasalom. W wyniku reformacji wyłoniły się nowe siły podważające ich władzę, twierdząc, że pochodzi ona bezpośrednio od Boga lub ludu. Wraz z czasem ukształtowała się suwerenna i niezależna władza, poszerzająca swoje kompetencje. Wbrew tradycyjnym zasadom, a czasem w opozycji do nich, dążyła do absolutyzmu. Obecnie, w dobie wątpliwości dotyczących suwerenności, warto zastanowić się, czy przyszłość bez niej zapewni wolność jednostkom i narodom. Suwerenna władza zapewniała porządek i spokój, choć czasem była stroną opozycji wobec uniwersalnego ładu wartości. Współczesna władza ma nie lada zadanie utrzymać tę równowagę, gwarantując suwerenność, a jednocześnie chroniąc fundamentalne prawa obywateli.

Książka dzieli się na trzy części, omawiając romańską teorię suwerennego państwa i racji stanu, teorie monarchii sakralnej oraz teokratyczny republikanizm kalwiński. Przez rozdziały przeplatają się analizy teorii i wpływów takich myślicieli jak Francisco de Vitoria, Niccolò Machiavelli, Jean Bodin, Marcin Luter, Thomas Hobbes czy Jan Kalwin. Omawiane są również ideologie związane z racją stanu, moralnością oraz konfliktem między tradycją a nowoczesnością. Książka kończy się refleksją nad ewolucją i rozpadem wczesnonowożytnej idei państwa i praw, prezentując szeroką panoramę myśli politycznej od czasów Renesansu po Oświecenie.