Heidi

„Heidi” to książka mojego dzieciństwa, do której mam ogromny sentyment. Myślę, że jest to świetna pozycja szczególnie dla młodszych czytelników – sama przeczytałam ją kilka razy będąc dzieckiem. Warto jednak sięgnąć po nią także w dorosłym wieku, gdyż jest to idealna odskocznia od codziennych trudności.

Historia opowiada o małej pięcioletniej Heidi – sierotce, która zostaje „podrzucona” swojemu dziadkowi. Przypisuje mu się miano zgorzkniałego gbura i dziwaka, który żyje samotnie w górach i nie chce mieć z nikim do czynienia. Pojawienie się radosnej dziewczynki odmienia jednak jego życia i nadaje mu nowego znaczenia.

Heidi spędza całe dnie na świeżym powietrzu, a jej osobowość i uśmiech rozpromieniają życie nie tylko jej dziadka, ale także innych poznanych przez nią osób. Dziewczynka jest pełna empatii i życzliwości, a jej spojrzenie na świat jest przepełnione optymizmem. W górach odnajduje swoje szczęście i cieszy się drobnostkami dnia codziennego, jak chociażby wypiciem szklanki mleka.

Beztroskie życie dziewczynki zostaje zakłócone, gdy ciotka zabiera ją do Frankfurtu, aby dotrzymywała towarzystwa niepełnosprawnej Klarze. Rozległe łąki i górskie krajobrazy zostają zmienione na wielką rezydencję, ponure mury i ulice, w których dziewczynka nie potrafi się odnaleźć. Entuzjazm Heidi przygasa i pozostaje jej tylko trzymać się nadziei, że uda jej się jeszcze zobaczyć dziadka.

To wzruszająca opowieść, która pozwala powrócić myślami do świata dzieciństwa. Na myśl o tej książce przychodzą mi do głowy określenia „spokojna” i „ciepła”. Ma ona do przekazania wiele pięknych wartości, takich jak miłość, przyjaźń i nadzieja. Czytając o losach dziewczynki, przypominamy sobie, że w życiu warto kierować się po prostu dobrym sercem. Bardzo miło wspominam tę książkę i polecam przeczytać ją wszystkim, niezależnie od wieku :)