Filozoficzne korzenie metody krytycznej K.R. Poppera. Metoda krytyczna we wczesnym ujęciu K.R. Poppera wobec metafilozoficznej tradycji neokantowskiej szkoły J.F. Friesa

W XX wieku dzięki K.R. Popperowi metoda krytyczna stała się symbolem racjonalnego dyskursu i metody naukowej. Jednak kontrowersje wokół niej są nadal żywe. Zwolennicy Davida Hume'a postrzegają ją jako przejaw sceptycyzmu poznawczego. Zaskakujące dla wielu było, gdy Popper w latach 50. XX wieku uznał się za realistę. To wzbudziło zdziwienie nawet wśród jego najwierniejszych fanów: czy można być jednocześnie realistą i krytykiem? Istnieje jednak inna forma krytycyzmu, sięgająca Sokratesa i Kanta, która zmierza między dogmatyzmem a przesadnym sceptycyzmem. Łączy krytyczną analizę zasad z ich pozytywnym potwierdzeniem. Popper inspirował się tradycją filozofii krytycznej Kanta, ale praca, do której się odniósł, to nie bezpośrednia kontynuacja, lecz wynik skomplikowanych zmian i modyfikacji wprowadzonych przez J.F. Friesa i jego szkołę. W obecnej pracy autor stara się przedstawić te intelektualne związki oraz innowacje Poppera w kontekście tej tradycji.