Dzwon Islandii

Islandzki pisarz, Halldór Kiljan Laxness, znany jest jako pierwszy autor powieści historycznej pochodzący z Islandii. Akcja jego dzieła osadzona jest na Islandii przełomu XVII i XVIII wieku, kiedy to kraj ten pełnił rolę ubogiej, zmagającej się z trudnościami kolonii Danii. W tym czasie tran z wielorybów poławianych u wybrzeży Islandii służył do oświetlania ulic Kopenhagi, a zyski z handlu były przeznaczane na królewskie bale i wojny.

Historię opowiedzianą w powieści uosabia postać Jóna Hreggviðssona, biednego gospodarza, który zyskał miano złodzieja sznurka. Został on publicznie wychłostany za zniewagę władzy królewskiej. Podczas jego powrotu z miejsca kary dochodzi do zabójstwa królewskiego kata, a Jón ponownie zostaje oskarżony i tym razem skazany na śmierć. Udało mu się jednak zbiec i przez trzy dekady ukrywa się, walcząc z wymiarem sprawiedliwości Islandii i Danii. Jón staje się figurą w grze o władzę i wpływy pomiędzy dwoma kochankami: Szlachcianką z rodu Snæfríður, zwaną Słońcem Islandii, oraz Arnasem Arnæusem, królewskim antykwariuszem, który marzy o polepszeniu życia Islandczyków.

Laxness stworzył swoje dzieło w latach 40. XX wieku, a zainspirował go list napisany w 1922 roku przez Jóna Hreggviðssona, postać autentyczną. Powieść wyróżnia się bogactwem postaci oraz elementami realizmu magicznego, wplecionymi w opowieść o świecie staronordyckich wierzeń i magii. Halldór Kiljan Laxness, w 1955 roku, został jedynym islandzkim laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, mając w dorobku 51 powieści, z których seria "Dzwon Islandii" jest szczególnie ceniona.