Dziewczyny ocalałe. Prawdziwe historie

Zofia usłyszała od matki słowa, które nie zapomni: „Chcę żyć”. Razem uciekły z przerażającej rzeczywistości obozu na Majdanku. Krystyna z rodzicami przebijała się przez duszne kanały, by wydostać się z płonącego warszawskiego getta. Danuta natomiast była zmuszona do polegania na łasce obcych ludzi przez cały okres wojny.

Gdy na polskie terytorium wkroczyli naziści, dla miejscowej ludności żydowskiej oznaczało to koniec wszelkiej normalności. Rozpoczęły się prześladowania, bójki, kradzieże, a także obowiązek noszenia tzw. gwiazdy Dawida. Każdy dzień przynosił nowe zbrodnie, gdy ludzi zamykano w gettach, miejscach nędzy, gdzie głód i choroby były na porządku dziennym. Nawet jeśli ktoś przeżył te warunki, czekało go piekło obozu koncentracyjnego, które przetrwało niewielu.

Te kobiety ani nie złamały prawa, ani nie uczyniły nic złego. Ich jedynym „błędem” było to, że przyszły na świat w żydowskich rodzinach. Dzieciństwo w czasie pokoju nie przygotowało ich na bezwzględność wojny, która zabrała im bliskich. Doświadczały poniżenia, głodu i przemocy, żyjąc w ciągłym strachu. Pozbawione godności, czasem napotykały dobrych ludzi, chociaż wiele z nich musiało polegać tylko na sobie. Mimo wszystko, niektóre przetrwały, czasem będąc jedynymi ocalałymi członkami całych rodzin.