Dziecko w Oriencie

Ta książka, opracowana przez ekspertów z dziedziny kultur i języków Wschodu i Afryki na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, stanowi zbiór artykułów analizujących rolę i pozycję dziecka w rodzinach w różnorodnych krajach Orientu na przestrzeni różnych okresów historycznych. Artykuły obejmują starożytną Mezopotamię, dawne Indie, państwa arabskie, Afganistan, Turcję, Wietnam, Chiny, Japonię oraz Nigerię. Chociaż główny nacisk położono na współczesne realia, nie pominięto wagi tradycji historycznej.

Dziecko, według przyjętej definicji, postrzegane jest jako istota jeszcze nie dojrzała, pozbawiona cech dorosłości i seksualności, a zatem będąca symbolem nowego początku, nowego etapu w życiu. Chociaż zbiór ten zawiera różnorodne podejście, nie wszystkie teksty koncentrują się na dziecku jako jednostce o nieokreślonej płci. Wiele artykułów szczegółowo omawia role zarówno chłopców, jak i dziewczynek w kontekście kulturowym i społecznym.

W krajach Orientu dziecko nie jest postrzegane jako wartość samodzielna; jego znaczenie uwarunkowane jest tym, czy jest synem, który często jest bardziej pożądany i oczekiwany, czy córką, której narodziny mogą nie zawsze być witane z radością. Zbiór ten dostarcza wnikliwych obserwacji i analiz, ukazując złożone wzorce kulturowe wpływające na postrzeganie dzieci w tych społeczeństwach.