Dzieci Getta

Sentyencja śmierci została wydana na nich zanim jeszcze przyszli na świat. Wybuch wojny zniszczył całe moje życie i poczucie bezpieczeństwa. Spędziłam trzy i pół roku w getcie – wspomina Krystyna, jedyna ocalała z dziesięcioosobowej rodziny. To były trzy i pół roku w piekle.

Na początku byliśmy wszyscy razem, nieświadomi, że każdy nasz dzień jest odliczony. Nie wiedzieliśmy, czym jest prawdziwy strach, głód oraz walka o przetrwanie – tak pamięta swoje przerwane dzieciństwo Józef. Z czasem staliśmy się obojętni na widok ciał na chodnikach, gotowi zaakceptować, że kiedyś możemy być następni – wyznaje po latach Marian.

Świat znany mieszkańcom zniknął nagle wraz z agresją Niemców na Polskę. Od tego momentu oni i ich rodziny zostali uznani przez okupantów za podludzi. Z czasem represje narastały, odbierano im kolejne prawa, aż w końcu zabrano im to najważniejsze – prawo do życia.

Zmuszono ich do zamieszkania w odizolowanych, zamkniętych dzielnicach – gettach. Codziennie mierzyli się tam z potwornym głodem, nieustającym strachem i obawą przed utratą bliskich. Śmierć i cierpienie stały się codziennością. Jedyną rzeczą, która ich cieszyła, było to, że mieli wystarczająco siły, aby przetrwać do kolejnego dnia.

Świadków tych strasznych wydarzeń jest coraz mniej z każdym dniem. Jesteśmy ostatnim pokoleniem, które może poznać te opowieści z pierwszej ręki. Posłuchajmy ich głosów i nie pozwólmy, aby te historie kiedykolwiek się powtórzyły. Wojna to najgorsza rzecz, jaka może przytrafić się ludzkości, dlatego: nigdy więcej.