Cujo BR

"Cujo. Cykl Castle Rock" - to niezwykła powieść Stephana Kinga, do której sam autor ma osobliwe podejście: pisał ją przez rok nie stroniąc przy tym od sięgania po alkohol, narkotyki i inne zabronione substancje: jest to widoczne, stopień odrealnienia przedstawionej historii najlepiej oddaje fakt, że w roli głównej występuje tu.... pies rasy bernardyn, zarażany wścieklizną po przypadkowej wizycie w norze wykopanej w ziemi. Trudno w tej historii odnaleźć geniusz właściwy dla takich dzieł jak "Cztery pory roku", "Lśnienie" czy "Smentarz dla zwierzaków", jednak dla fanów gatunku z pewnością będzie to kolejna, obowiązkowa lektura, pozwalająca zrozumieć lepiej samego Kinga, jak i jego dzieła - dosłownie, gdyż opisywana historia jest kontynuacją innej powieści mistrza gatunku, czyli "Martwej strefy".
Stephen King bez cienia wstydu otwarcie mówi, że nie pamięta, aby napisał tę książkę, niemniej lubi ją z różnych powodów: czuć w jego wypowiedziach sentymentalizm. Nie zmienia to faktu, że w tej historii brakuje wiarygodnych motywacji jej bohaterów, a introspekcje są śladowe i nie nadają głębi jej bohaterom, przez co trudniej niż w innych książkach spod znaku pióra Stephana Kinga znaleźć porywającą fabułę. Być może wyjaśnieniem dla takiej oceny jest fakt, że sam King w jednym z wywiadów przyznał, że inspirację do napisania tej historii zaczerpnął, ze spotkania w lesie mężczyzny, który miał u swojego boku ogromną bestię w postaci dość przerażającego psa - nawet w ocenie samego Kinga. Do tej pory w kolejnych powieściach dostawaliśmy prawdziwą mroczną siłą manipulującą ludźmi, której usposobieniem jest główny antagonista, postacie poboczne zaś służą przedstawieniu uczuć i emocji, jakie towarzyszą ludziom w obliczu całego zła tego świata. Trudno jednak odnaleźć na kartach tej historii znany i lubiany motyw, o którym mowa wyżej: inne, nie oznacza jednak gorsze, prawda?
Uczciwie jednak przyznam, że logiczną i często spotykaną konsekwencją kreatywnego podejścia do pisania (znowu wracam do pisania ów powieści pod wpływem substancji psychoaktywnych), opartą na braku wyraźnego pomysłu na tworzenia fabuły są słabe i nielogiczne zakończenia historii bohaterów, jak również nie do końca wiarygodne linie fabularne.
O tym, że King jest jednym z największych autorów wszechczasów świadczy fakt, że nawet
ta powieść - tak różna od stylu, do którego nas przyzwyczaił - zasługuje na cztery gwiazdki: po postu tam, gdzie dla większości pisarzy jest sufit, Stephen King widzi tylko podłogę :-) Nie jest to dobry wzór dla dzieciaków z aspiracjami na pisarzy, ale trzeba przyznać, że pisze lepiej, niż większość ludzi byłaby w stanie to zrobić na haju. Picie i ćpanie, celem odnalezienia weny wpisuje się w klimat innego wielkiego pisarza, który przez całe życie rzadko tworzył w stanie trzeźwości umysłu, czyli Charlsa Bukowskiego. Może wielkim tego świata można pozwolić na więcej, bo geniusz wymaga indywidualnego podejścia?
Myślę, że miłośnicy psów i ludzie nie przejmujący się niezwykłymi, powierzchownymi postaciami na wzór opery mydlanej i ich nieciekawymi życiem, które są dodane tylko po to, by pies mógł lepiej ugryźć i mieć więcej do przeżucia, mogliby nawet uznać tę książkę za niezwykle udaną, ale przeczytałem zbyt wiele Kinga - w tym kilka złych - by nie wyrazić swojego lekkiego rozczarowania twórczością mistrza grozy w tym konkretnym przypadku.

Ode mnie cztery gwiazdki!

Pierwotna ocena: 4 gwiazdki
Ocena po ponownym przeczytaniu: 5+ gwiazdek

Są książki, które jak ludzie - zyskują przy bliższym poznaniu. Powroty do nich zawsze przynoszą coś nowego: te same historie ponownie zaskakują, odkrywają przed czytelnikiem to, czego ten nie zauważył pochłonięty lekkością pióra autora przy pierwszym podejściu: "Cujo. Cykl Castle Rock" bez wątpienia do takich książek należy. To zaskakujące, bo przeglądając opinie na znanych forach zrzeszających fanów Kinga, zauważyłem, że ta książka ma tendencję do uzyskania 3 do 3,5 gwiazdek. Nie zagłębiałam się zbytnio w powody takiego stanu rzeczy, ale gdybym miał zgadywać, to prawdopodobnie wynika to z faktu, że większość tej historii... nie jest o tytułowym Cujo. Jest za to wiele naprawdę świetnych wątków pobocznych dla których historia o wściekłym psie stanowi jedynie tło: ale czy nie za to właśnie uwielbiamy Stephana Kinga? Tworzony przez niego świat w tej powieści może zainteresować już na etapie czytania recenzji, wszak nie często na kartach książek spotykamy motyw personifikacji śliniącego się, warczącego i obłąkanego bernardyna; który bez swojej winy - w pierwszej kolejności w wyniku niefortunnego zrządzenia losu - wchodzi w rolę okrutnego potwora, terroryzującego życie mieszkańców Castle Rock.
Warto też oddać bogu co boskie, a cesarzowi co cesarskie, choć w ocenie twórczości Stephana Kinga bliżej mi do jego boskości, niż epitetów opisujących ludzi ;-) Wracając jednak do istoty recenzji: nie ulega wątpliwości, że jednym z mocniejszych punktów twórczości Kinga jest złożoność i wielopoziomowość bohaterów w każdej z historii: te w konfrontacji z uosobieniem zła w postaci biegającego po miejsce wściekłego psa, zostają wystawne na niezwykłą próbę charakterów. Osobiście mam wielką przyjemność z "uczenia się" zasad w oparciu o które Stephen King tworzy swoje powieści, jej bohaterów, miejsc, a nawet elementów science - fiction, po które mistrz chętnie sięga aby zbudować ciekawszą, niekoniecznie oderwaną od naszej codzienności historie.
A zakończenie? Absolutnie rozdzierające serce i mrożące krew w żyłach! Pozostałam w napięciu aż do ostatniej strony!
Rekomenduje w pierwszej kolejności dla osób, które po raz pierwszy czytają Kinga. Przyjmując zaproszenie na karty powieści "Cujo. Cykl Castle Rock" zyskujecie pewność, że spotkacie historie, które nie sposób znaleźć gdzie indziej. Fani również będą zachwyceni i dla nich mam ciekawostkę: po ponownym przeczytaniu, zdałam sobie sprawę, że niniejsza książka jest w zasadzie sequelem "Martwej strefy", też macie takie wrażenie?

Pozdrawiam Ania!

"Cujo. Cykl Castle Rock" - to niezwykła powieść Stephana Kinga, do której sam autor ma osobliwe podejście: pisał ją przez rok nie stroniąc przy tym od sięgania po alkohol, narkotyki i inne zabronione substancje: jest to widoczne, stopień odrealnienia przedstawionej historii najlepiej oddaje fakt, że w roli głównej występuje tu.... pies rasy bernardyn, zarażany wścieklizną po przypadkowej wizycie w norze wykopanej w ziemi. Trudno w tej historii odnaleźć geniusz właściwy dla takich dzieł jak "Cztery pory roku", "Lśnienie" czy "Smentarz dla zwierzaków", jednak dla fanów gatunku z pewnością będzie to kolejna, obowiązkowa lektura, pozwalająca zrozumieć lepiej samego Kinga, jak i jego dzieła - dosłownie, gdyż opisywana historia jest kontynuacją innej powieści mistrza gatunku, czyli "Martwej strefy".
Stephen King bez cienia wstydu otwarcie mówi, że nie pamięta, aby napisał tę książkę, niemniej lubi ją z różnych powodów: czuć w jego wypowiedziach sentymentalizm. Nie zmienia to faktu, że w tej historii brakuje wiarygodnych motywacji jej bohaterów, a introspekcje są śladowe i nie nadają głębi jej bohaterom, przez co trudniej niż w innych książkach spod znaku pióra Stephana Kinga znaleźć porywającą fabułę. Być może wyjaśnieniem dla takiej oceny jest fakt, że sam King w jednym z wywiadów przyznał, że inspirację do napisania tej historii zaczerpnął, ze spotkania w lesie mężczyzny, który miał u swojego boku ogromną bestię w postaci dość przerażającego psa - nawet w ocenie samego Kinga. Do tej pory w kolejnych powieściach dostawaliśmy prawdziwą mroczną siłą manipulującą ludźmi, której usposobieniem jest główny antagonista, postacie poboczne zaś służą przedstawieniu uczuć i emocji, jakie towarzyszą ludziom w obliczu całego zła tego świata. Trudno jednak odnaleźć na kartach tej historii znany i lubiany motyw, o którym mowa wyżej: inne, nie oznacza jednak gorsze, prawda?
Uczciwie jednak przyznam, że logiczną i często spotykaną konsekwencją kreatywnego podejścia do pisania (znowu wracam do pisania ów powieści pod wpływem substancji psychoaktywnych), opartą na braku wyraźnego pomysłu na tworzenia fabuły są słabe i nielogiczne zakończenia historii bohaterów, jak również nie do końca wiarygodne linie fabularne.
O tym, że King jest jednym z największych autorów wszechczasów świadczy fakt, że nawet
ta powieść - tak różna od stylu, do którego nas przyzwyczaił - zasługuje na cztery gwiazdki: po postu tam, gdzie dla większości pisarzy jest sufit, Stephen King widzi tylko podłogę :-) Nie jest to dobry wzór dla dzieciaków z aspiracjami na pisarzy, ale trzeba przyznać, że pisze lepiej, niż większość ludzi byłaby w stanie to zrobić na haju. Picie i ćpanie, celem odnalezienia weny wpisuje się w klimat innego wielkiego pisarza, który przez całe życie rzadko tworzył w stanie trzeźwości umysłu, czyli Charlsa Bukowskiego. Może wielkim tego świata można pozwolić na więcej, bo geniusz wymaga indywidualnego podejścia?
Myślę, że miłośnicy psów i ludzie nie przejmujący się niezwykłymi, powierzchownymi postaciami na wzór opery mydlanej i ich nieciekawymi życiem, które są dodane tylko po to, by pies mógł lepiej ugryźć i mieć więcej do przeżucia, mogliby nawet uznać tę książkę za niezwykle udaną, ale przeczytałem zbyt wiele Kinga - w tym kilka złych - by nie wyrazić swojego lekkiego rozczarowania twórczością mistrza grozy w tym konkretnym przypadku.

Ode mnie cztery gwiazdki!

"Cujo" Stephen King 1981 rok

Związek Vica i Donny Trenton staje się dość napięty, gdy Vic odkrywa jej niedawno zakończony romans z innym mężczyzną. Tymczasem agencja reklamowa Vica również znalazła się w trudnej sytuacji. Na domiar złego Tad, czteroletni syn Trentonów, uważa, że w jego szafie kryje się potwór. Jednak Trentonowie nie mają pojęcia, że są o krok od spotkania z prawdziwą bestią, która na zawsze odmieni ich życie.

Stephen King po raz kolejny użył swojej niesamowitej umiejętności opowiadania historii, aby utrzymać mnie zaintrygowaną przez całą książkę. Jak w większości jego dzieł, narastanie intensywności przeżyć do punktu kulminacyjnego jest dość rozciągnięte w czasie. Jednak napięcie stworzone przez Kinga wystarczyło, bym czytała do końca. W "Cujo" King wykonał wyjątkową robotę, przyciągając moje zainteresowanie i nie tracąc go do samego końca. Nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć, co się stanie dalej, a każde przewrócenie strony okraszone było przerażeniem i podekscytowaniem.

Byłam trochę zdezorientowana tym, jak King ciągle mówił o ludziach i prozaicznych okropnościach codziennej egzystencji, ale to satysfakcjonujące doświadczenie. Poza psem, wybory ludzi, ich decyzje podejmowane w danej chwili, małe błędy stale podnosiły ciśnienie. Byłam tak mocno zaangażowana w życie tych postaci i zanurzona w ich świecie, że wszystko, co im się przydarzyło, miało dla mnie znaczenie. Bardzo podobało mi się, jak skontrastował szaleństwo psa z chwilowym szaleństwem bohaterów. On uzasadnia pozycję psa jako wypadek, ale jesteśmy jednocześnie zmuszeni do zastanowienia się nad ludzką moralnością. Kolejną rzeczą, która podobała mi się w Cujo była kreatywność całej historii. Zamiast wybierać jakąś nadprzyrodzoną istotę lub siłę jako temat opowieści, King decyduje się użyć czegoś nieco bardziej przyziemnego, ale również niewinnego: wściekłego psa. Mimo to Kingowi udaje się mnie przestraszyć przerażającymi obrazami.

"Cujo" to świetna lektura, która zabawi się twoimi emocjami, namiesza w twoim umyśle i absolutnie cię przerazi.