Córka papieża

Lukrecja Borgia to postać owiana mroczną legendą, uważana przez wielu za rozwiązłą kobietę i bezwzględną trucicielkę. Ale czy była rzeczywiście ofiarą politycznych intryg swojego ojca? Włoski noblista postanawia zmierzyć się z tą ponurą legendą i rzuca nowe światło na życie „diabolicznej” córki papieża.

Lukrecja przyszła na świat jako córka kardynała Rodrigo de Borgii, późniejszego znanego papieża Aleksandra VI, oraz jednej z jego kurtyzan. Już od najmłodszych lat otrzymywała staranne wykształcenie, przygotowujące ją do życia na najwyższych szczeblach społecznych. Jednakże już jako dwunastolatka została wplątana w polityczne plany ojca, który wydał ją za mąż dla osiągnięcia własnych celów, a nawet miał uczestniczyć w nocy poślubnej. Po rozwodzie z pierwszym mężem, drugi został zamordowany, a trzeci wybrany był człowiekiem rozwiązłym i chorym na syfilis. Pomimo nienachalnej urody, Lukrecja stała się symbolem namiętności i rozwiązłości, oskarżana o kazirodcze stosunki z własnym ojcem i bratem, zyskała miano najgłośniejszej kurtyzany w Rzymie.

Ta fascynująca postać inspirowała wielu artystów, przez co została utrwalona w kulturze jako kobieta demoniczna, co odnajdziemy chociażby w popularnym serialu „Rodzina Borgiów”. Dario Fo jednak krytycznie odnosi się do tego dzieła, zarzucając mu nadmierne skupienie się na wątkach erotycznych, niemal graniczących z pornografią. W swojej książce stawia na inną perspektywę - opartą na źródłach, takich jak autentyczne listy Lukrecji. Z tych dokumentów wyłania się obraz łagodnej kobiety, osaczonej przez despotycznego ojca, która mimo to wykazała się odwagą, nie będąc fatale, a raczej ofiarą okrutnej gry.

„Moją jedyną intencją było dążenie do prawdy” - zapewnia Dario Fo, prezentując nowe spojrzenie na życie i losy Lukrecji Borgii, wskazując na nią jako na niezwykłą kobietę, która po raz pierwszy w historii dostała prawo do własnego głosu w jego mistrzowsko napisanej powieści.