Coming out w polskiej przestrzeni dyskursywnej

Od lat 60. XX wieku w skali globalnej, a od przełomu XX i XXI wieku w Polsce, dyskurs LGBT rozwijał się jako ruch emancypacyjny, tożsamościowy, teoretyczny i artystyczny. Jest on przedmiotem badań w wielu dziedzinach naukowych, takich jak filozofia, psychologia, socjologia, antropologia, kulturoznawstwo, filmoznawstwo i literaturoznawstwo, a także lingwistyka. W Polsce, główny nacisk kładzie się na kwestie nazewnictwa osób LGBT, co jest kluczowym aspektem językowego ujmowania i kategoryzacji osób o psychoseksualnej tożsamości innych niż te powszechnie przyjęte. Taką kategoryzację prowadzi się zarówno w języku potocznym, jak i w środowisku osób LGBT.

Autorka książki szczególną uwagę poświęca językowym działaniom osób nieheteroseksualnych, skupiając się na gatunku mowy, który poprzez swoją performatywność tworzy nową rzeczywistość — zarówno na poziomie jednostki, jak i społeczeństwa. Ten przejaw komunikacyjny to coming out, czyli oświadczenie o byciu osobą LGBT. Praktyka ta, choć niegdyś nieznana pod tą nazwą, stała się popularna w latach 60. XX wieku na świecie, a w Polsce pojawiła się w dyskursie publicznym w latach 90. Książka, osadzona w kontekście lingwistyki kulturowej, opisuje ewolucję i znaczenie tego aktu komunikacyjnego oraz jego adaptację w polskiej rzeczywistości.

Analizie poddano również starania związane z nazewnictwem i "otagowaniem" tego rodzaju mowy. Nazwa "coming out" ma ogromne znaczenie, nie tylko dokumentując zmianę znaczenia danego wyrażenia, ale także niosąc emocjonalny ciężar związany z tym aktem komunikacyjnym. Autorka koncentruje się na polskiej wersji coming outu, jednocześnie uwzględniając materiały zagraniczne i przykłady z literatury, które ilustrują tematykę LGBT i związane z nią zjawiska. Uważa coming out za gatunek mowy ponadnarodowy, ale szczególną uwagę skupia na jego językowym przedstawieniu w polskim dyskursie.