Cisza. Trzy siostry. Tom 3

Tytuł książki, ostatniej części trylogii „Trzy siostry”, jest niezwykle mylący. Sądziłam, że skoro cisza to i spokój i harmonia. Owszem, to wszystko dosięga bohaterki, ale zanim nadejdzie... dzieje się naprawdę sporo. Aż trudno chwilami nadążyć. Jednak jeśli znacie książki Pani Katarzyny wiecie, że bardzo rzadko można przy nich odpocząć i nabrać oddechu. Tu akcja nie zwalnia. Nawet w ostatniej części autorka funduje nam i postaciom prawdziwe trzęsienie ziemi.

Trzy siostry i do tej pory, jak się okazuje, wielka niewiadoma. Jak to jest dowiedzieć się, że to, co braliśmy za pewne, niezmienne... tak naprawdę jest fałszywe?

Totalny szok, prawda?

To właśnie przeżywają dziewczyny kiedy poznają prawdę.

Daniela zdobywa się na odwagę i wraca pamięcią do traumatycznej przeszłości. Dzięki temu my dowiadujemy się co tam miało miejsce i zmienia to nasze spojrzenie na rodzinę Sawa. Kiedy do sióstr odzywa się tajemnicza kobieta, każda ma swoje własne podejrzenia kim ona dla nich jest... ale rzeczywistość znacząco wykracza poza owe domniemania.

Wraz z nią przychodzi nowe, ale czy było ono pożądane?


Już wiem o tym, że finał serii nie oznacza tylko domknięcia wątków, wyjaśnienia czy wyjawienia sekretów. To też miejsce na nowe postacie, zaskoczenie, niedowierzanie, szok. Cykl „Trzy siostry” zapisze się w mojej głowie jako średni. Czytało się przyjemnie. Autorka mnie zdołała zaciekawić i zatrzymać przy tej trylogii. Ale nic poza tym. Zdecydowanie siostry nie ustępują miejsca serii Mazurskiej czy Kwiatowej.

Bardzo irytujące u pisarki są sceny erotyczne. Moim zdaniem są po prostu niesmaczne i śmiało mogłaby z nich zrezygnować. Ale to tylko moje odczucia. Na ten moment kończymy przygodę z siostrami. Mówię: „na ten moment”, ponieważ zakończenie nie pozwala mieć stu procentowej pewności, że została już postawiona definitywna kropka. Zobaczymy co Pani Michalak nam zaserwuje.

I tak dochodzimy do zwieńczenia trylogii o siostrach Sawa. Mogę powiedzieć, że jest to całkiem udana seria i jestem tym faktem mile zaskoczona. Tak dla przypomnienia - Daniela, Dorota i Dominika, to młode kobiety, które po traumatycznych wydarzeniach z przeszłości, rozjeżdżają się po świecie, aby spotkać się ponownie na odczytaniu testamentu ich matki. Z powodu spadku zamieszkują w Koniecpolsce, gdzie poznają kilku wspaniałych ludzi. Na horyzoncie pojawiają się kłopoty, a kolejne sekrety zaczynają wychodzić na jaw. Czy jest to coś, co może złamać nasze bohaterki? A może dzięki kolejnym rewelacjom staną się jeszcze silniejsze?

Nie mogłam doczekać się zakończenia. Po kilku pozycjach pani Katarzyny Michalak, podejrzewałam, gdzie mogą pojawić się zgrzyty, które czasami trudno przetrawić. Zarówno Iskra jak i Burza zawierały śladowe ilości tych wszystkich uwieraczy, jednak wszystko inne było tak ciekawie skonstruowane, że nawet specjalnie nie przeszkadzało i dobrze się bawiłam.
Kontynuacja jest przyjemna, choć momentami nadmierne odchylenia fabularne dają o sobie znać. Pojawiają się nowe wątki, jednak mają na celu bardziej domknąć stare sprawy, aniżeli rozpoczynać coś nowego. Podoba mi się, że jest tutaj więcej czasu na same bohaterki i ich codzienne perypetie.
Wątki miłosne, choć wszechobecne, nie przyćmiły w żaden sposób trudniejszych tematów, których było tu niemało i myślę, że jest to jak najbardziej na plus.
Wydawałoby się, że akcja poleci prostym i przewidywalnym torem, natomiast jestem mile zaskoczona jak bardzo końcowe rozdziały odbiegały od początkowych założeń.

W trzeciej części bohaterowie są bardzo emocjonalni - nadal. Każdy używa tych samych zwrotów, w ten sam sposób buduje zdania, a to z kolei prowadzi do tego, że nikt się nie wyróżnia. Nie ma postaci, na której wejście czekamy, bo równie dobrze kwestię może wypowiedzieć pięć innych osób.
Pojawiają się dziwne akcje np. (uwaga spojler!) ktoś podpalił dom, bo twierdzi, że wyczuwał w nim złą energię i miał wizję przyszłych tragedii, które mają tam mieć miejsce. Co robią dorośli i racjonalni bohaterowie? Dziękują podpalaczowi za to, że ocalił ich od tej złej energii.

Absurdy absurdami, irracjonalne treści swoją drogą, ale też całość trzeba podsumować. W mojej opinii seria wypada bardzo dobrze. Na tle innych tytułów autorki, które miałam okazję czytać, bez wątpienia Trzy siostry są warte tego, by po nie sięgnąć. Ostatni tom kumuluje sporo dziwactw, których udało się uniknąć wcześniej, ale po dwóch spokojnych tomach, jestem to w stanie przełknąć. Może jest szansa na to, że kolejne książki będą również zaliczały progres jak omawiana trylogia.