Chłopiec z ostatniej ławki

W naszej klasie przez długi czas stało puste krzesło, aż w końcu zajął je chłopiec o imieniu Ahmet. Ma osiem lat, tak jak ja, lecz początkowo wydawał się bardzo inny. Był cichy, nie uśmiechał się i nie przepadał za słodyczami, nawet cytrynowymi landrynkami, które uwielbiam. Jednak z czasem zrozumiałem, że Ahmet nie jest wcale dziwny. Jest uchodźcą, który uciekł przed wojną, tą prawdziwą, pełną bomb, ognia i złych ludzi. Im więcej o nim się dowiaduję, tym bardziej chcę się z nim zaprzyjaźnić. Razem z moimi przyjaciółmi, Josie, Michaelem i Tomem, postanowiliśmy działać i opracować plan.