Błonia krakowskie, centrum rekreacji i sportu

Autor przygląda się dziejom Błoń krakowskich, miejsca nie tylko o znaczeniu historycznym, ale także jako centrum sportu i rekreacji do roku 1914. Jest to nowatorskie podejście w historiografii sportu, ponieważ dotychczas nie opracowano tego tematu w takim ujęciu. Autor przedstawia ewolucję Błoń, które z biegiem lat stały się kluczowym miejscem dla narodzin sportu i nowoczesnej rekreacji w Polsce. Kluczową hipotezą jest przekonanie, że istnienie tych rozległych podmiejskich łąk było jednym z głównych czynników rozwoju sportu i rekreacji w Krakowie na przełomie XIX i XX wieku. Podkreśla się także rolę Błoń jako oazy zieleni i miejsca odpoczynku w zurbanizowanym Krakowie.

Decyzje austriackie z 1906 roku dotyczące zakończenia dzierżawy części Błoń oraz zniesienia zakazu zabudowy, a także regulacja Rudawy w latach 1907-1912, przekształciły te podmiejskie łąki w centrum rekreacyjno-sportowe. Prace autora ukazują, jak fenomen Błoń wpłynął na rozwój ruchu sportowo-rekreacyjnego w Krakowie, wnosząc nową perspektywę do historii polskiej kultury fizycznej i miasta. Studium monograficzne analizuje aktywność w zakresie kultury fizycznej na krakowskich Błoniach od pierwszych wzmiankowanych źródeł aż do 1914 roku. Przedstawiono działalność polskich organizacji i stowarzyszeń kultury fizycznej, które powstały na tej łące przed wybuchem I wojny światowej, oraz spontaniczny ruch spacerowo-rekreacyjny bez formalnej organizacji.