Bardzo długa zima

Książka Jarosława Jakubowskiego "Bardzo długa zima" pozornie nawiązuje do twórczości literackich gigantów, takich jak bracia Różewiczowie, Barańczak, Miłosz, Celan czy Eliot. Jednak, by w pełni zrozumieć jej wyjątkowość, warto skupić się na ponownym, wnikliwym czytaniu tekstu. Jakubowski konstruuje swoje dzieło w sposób, który celowo unika ustalonej formuły. Umiejętnie posługuje się transcendentnym stylem, wywierając wrażenie przewagi nad czytelnikiem, co jest zarazem fascynujące i drażniące. W momentach kulminacyjnych, jak przy końcowym wierszu "Tak jest dobrze" czy moralitetowej "Głowie", autor zaskakuje śmiałymi posunięciami, wywołując intensywne emocje. To właśnie zaskakująca i kłująca ironia sprawia, że "Bardzo długa zima" staje się wyjątkowym mostem między autorem a czytelnikiem. Jakubowski nie boi się konfrontacji, często prowadząc dialog z odbiorcą w sposób burzliwy, a nawet dramatyczny.