Yasunari Kawabata - sylwetka autora

Japoński prozaik i poeta, który jako pierwszy pisarz z Japonii został uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury w 1968 roku, przyszedł na świat w Osace w zamożnej i wykształconej rodzinie. Tragiczne wydarzenia z wczesnego dzieciństwa, takie jak śmierć jego rodziców, gdy miał zaledwie trzy lata, a następnie babci i jedynej siostry, głęboko wpłynęły na jego życie i twórczość.

W latach 1920-1924 studiował literaturę japońską na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim, gdzie zawiązał znajomość z Kanem Kikuchi, znanym dziennikarzem, dramaturgiem i pisarzem. Kikuchi zaprosił go do pracy w redakcji czasopisma Bungei Shunjū. Po ukończeniu studiów w 1924 roku, wspólnie z Riochi Yokomitsu założył pismo Bungei Jidai, które stało się centrum nowej orientacji literackiej, znanej jako neosensualizm. W swoim eseju programowym z 1925 roku, Yokomitsu opisał tę orientację jako połączenie futuryzmu, ekspresjonizmu, kubizmu, dadaizmu i symbolizmu, które miały na celu odnowę postrzegania świata i zmianę środków artystycznych.

Pierwszy literacki sukces odniósł w 1925 roku dzięki autobiograficznemu opowiadaniu „Tancerka z Izu” (jap. 伊豆の踊子 Izu no odoriko). W 1931 roku ożenił się i osiedlił w Tokio. Podczas II wojny światowej skupiał się na pracy naukowej i podróżach po Mandżurii. Od 1948 do 1965 roku pełnił funkcję prezesa japońskiego PEN Clubu, w tym okresie opublikował swoje najbardziej znane dzieła, takie jak „Tysiąc żurawi” (jap. 千羽鶴 Senba-zuru) i „Głos góry” (jap. 山の音 Yama no oto). Te powieści przyniosły mu prestiżowy Medal Goethego we Frankfurcie w 1959 roku oraz wspomnianą Nagrodę Nobla w 1968 roku.

Pod koniec życia zmagał się z poważnymi problemami zdrowotnymi. W 1972 roku, dwa lata po samobójczej śmierci przyjaciela Yukio Mishimy, również odebrał sobie życie.