Władysław Grabski - sylwetka autora

Władysław Grabski przyszedł na świat 7 lipca 1874 roku w miejscowości Borów nad Bzurą. Edukację średnią zdobył w Warszawie, a następnie zdecydował się na dalsze kształcenie w Paryżu, gdzie uczęszczał na zajęcia w Szkole Nauk Politycznych oraz studiował historię na Sorbonie. Kontynuował naukę w niemieckim Halle, podejmując studia rolnicze. Jednak po śmierci ojca musiał wrócić do kraju, aby zająć się rodzinnym majątkiem, co zakończyło jego studia.

Na początku XX wieku, Grabski zaangażował się w działalność społeczną wśród chłopów, co doprowadziło do jego aresztowania w 1905 roku. Był wtedy związany z ruchem Narodowej Demokracji i trzykrotnie zasiadał w rosyjskiej Dumie w latach 1906-1912. W trakcie I wojny światowej wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego, tworzonego przez endecję. W październiku 1918 roku po raz pierwszy objął funkcję ministra rolnictwa w odradzającej się Polsce, chociaż rząd Józefa Świerzyńskiego, do którego należał, funkcjonował jedynie 13 dni.

W 1919 roku Grabski został posłem na Sejm z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. Przez krótki okres, od 23 czerwca do 24 lipca 1920 roku, pełnił funkcję premiera. W grudniu 1923 roku ponownie stanął na czele rządu, jednocześnie kierując Ministerstwem Skarbu. W tym okresie przeprowadził istotne reformy finansowe, w tym założenie Banku Polskiego i wprowadzenie złotego jako waluty narodowej. Jego rząd podał się do dymisji w listopadzie 1925 roku w wyniku trudności związanych z tzw. wojną celną z Niemcami.

Grabski opisał swoje doświadczenia z życia publicznego w publikacji "Dwa lata pracy u podstaw państwowości naszej" wydanej w 1927 roku. W 1926 roku objął stanowisko rektora Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), a dekadę później, w 1936 roku, zainicjował powstanie Instytutu Socjologii Wsi i kierował nim aż do swojej śmierci. Władysław Grabski zmarł 1 marca 1938 roku w Warszawie. Jego bratem był Stanisław Grabski, również znacząca postać w ruchu narodowo-demokratycznym.