Kazimierz Raszewski - sylwetka autora

Kazimierz Raszewski herbu Grzymała to polski dowódca wojskowy, który w swojej karierze pełnił rolę podpułkownika huzarów w Armii Cesarstwa Niemieckiego, a później generała broni Wojska Polskiego. Jego służba wojskowa zaczęła się w 1885 roku, kiedy dołączył do pruskiego 6 Pułku Huzarów im. Hrabiego Goetzena w Prudniku. Od 1896 roku służył w 4 Pułku Huzarów im. von Schilliego w Oławie. W 1901 awansował do stopnia rotmistrza, a w 1913 został majorem, po czym w tym samym roku przeniósł się do 16 Szlezwicko-Holsztyńskiego Pułku Huzarów Cesarza Austrii. Podczas I wojny światowej pełnił funkcję zastępcy dowódcy tego pułku, stacjonującego w Szlezwiku, a w styczniu 1915 został jego dowódcą.

Jesienią 1917 roku, w pobliżu Dyneburga, objął dowództwo nad spieszoną Brygadą Strzelców Konnych, awansując na podpułkownika z dniem 27 stycznia 1918. W kwietniu przeniesiono go na front francuski jako zastępcę dowódcy pułku piechoty, a później jako dowódcę Samodzielnej Brygady Piechoty. Koniec I wojny światowej zastał go w Lotaryngii. Powróciwszy do Poznania w styczniu 1919, aktywnie zaangażował się w Powstanie Wielkopolskie jako członek Wojska Polskiego.

W Armii Wielkopolskiej przyjęty został jako pułkownik i 15 stycznia stanął na czele 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich. 20 marca został mianowany szefem Wydziału Wojskowego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu, a 1 kwietnia tego roku awansowany na generała podporucznika dekretem NRL. Od 19 sierpnia 1919 służył jako generał zleceń przy głównodowodzącym Wojsk Polskich z dawnego zaboru pruskiego, a 11 września objął dowództwo Okręgu Generalnego „Pomorze”. Później, od września 1919 do czerwca 1920, dowodził 6 Dywizją Piechoty i do lipca 1920 Grupą Operacyjną złożoną z 6 i 17 Dywizji Piechoty. W lipcu 1920 objął dowództwo 2 Armii na froncie bolszewickim, jednak nie sprawdził się jako dowódca operacyjny i w sierpniu tego roku został usunięty ze stanowiska. Przekazano mu dowództwo Grupy Operacyjnej Pomorze i obrony linii Wisły. Do końca sierpnia 1920 pełnił funkcję dowódcy Okręgu Generalnego Poznań, później Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

W roku 1921 został zweryfikowany jako generał dywizji ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. 25 marca 1925 Prezydent RP odwołał go z dowództwa OK Nr VII, a 28 maja tego samego roku awansował na generała broni. Jednak z dniem 31 maja przeszedł w stan spoczynku. Na emeryturze osiedlił się w Poznaniu, gdzie działał jako przewodniczący organizacji polskich monarchistów i utrzymywał kontakty z dawnymi współpracownikami z armii niemieckiej, biorąc też udział w ich zjazdach w Niemczech. Po wkroczeniu Niemców do Poznania w 1939 roku został aresztowany przez gestapo, lecz uwolniono go w styczniu 1941. Niedługo potem zmarł i został pochowany 17 stycznia 1941 na cmentarzu górczyńskim.