Emil Zegadłowicz - sylwetka autora

Przyszedł na świat w miejscowości Biała Krakowska jako syn nauczyciela Tytusa Zegadłowicza i Elżbiety Kaiszarówny. Jego młodzieńcze lata upłynęły w Gorzeniu Górnym w pobliżu Wadowic, gdzie ojciec posiadał letniskowy dwór. Edukację gimnazjalną odbywał w Wadowicach, które ukończył w 1906 roku. Następnie kształcił się na Uniwersytecie Jagiellońskim, skupiając się na polonistyce, germanistyce i historii sztuki, kontynuując później naukę w Wiedniu i Dreźnie. W okresie od 1919 do 1921 był zatrudniony w Ministerstwie Kultury i Sztuki jako urzędnik w Wydziale Literatury.

Między 1929 a 1931 rokiem mieszkał w Poznaniu, pełniąc funkcję kierownika literackiego w Teatrze Polskim oraz doradcy Księgarni św. Wojciecha, a także jako redaktor różnych czasopism. W 1932 roku powrócił do Gorzenia, gdzie działał w teatrze katowickim i wykładał historię sztuki w miejscowym konserwatorium. Współpracę z „Dziennikiem Popularnym” zaczął w 1936 roku.

Ożenił się z Marią Kurowską 27 lipca 1915 roku, z którą miał dwie córki: Halszkę (1916-1966) i Atessę (1920-2013). Zmarł w wieku 52 lat w Sosnowcu, a pochowany jest na cmentarzu parafii św. Tomasza, znajdującym się na pograniczu Pogoni i Małobądza w granicach Będzina.

Jego debiut literacki miał miejsce w 1908 roku, a w 1921 dołączył do redakcji czasopisma „Ponowa”. W tym samym roku razem z Edwardem Kozikowskim założył w Gorzeniu Górnym grupę poetycką „Czartak”, która funkcjonowała do 1929 roku, oraz rozpoczął wydawanie pisma pod tym samym tytułem. W 1928 roku stał się współzałożycielem poznańskiego kabaretu Ździebko. Był autorem poezji, organizował wydarzenia artystyczne i kolekcjonował dzieła sztuki. Zyskał reputację wybitnego, choć niepozbawionego krytyki tłumacza języka niemieckiego, w tym „Fausta” Goethego. Odkrył także wyjątkowy talent w dziedzinie rzeźbiarstwa ludowego poprzez twórczość Jędrzeja Wowry.

W 1930 roku otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, a w 1935 Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury. Z okazji dwudziestopięciolecia działalności twórczej w 1933 roku nadano mu honorowe obywatelstwo Wadowic. Po wydaniu powieści „Zmory”, która przedstawiała życie w Wadowicach przed I wojną światową, w lutym 1936 Rada Miejska zdecydowała o odebraniu Zegadłowiczowi honorowego obywatelstwa oraz przywróceniu ulicy jego imienia poprzedniej nazwy Tatrzańska.