Czesław Łapicz - sylwetka autora

Profesor na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i kierownik Zakładu Komparatystyki Słowiańskiej w Instytucie Filologii Słowiańskiej koncentruje się głównie na badaniach językoznawczych dotyczących języków i gwar słowiańskich, zwłaszcza polskich i białoruskich, skupiając się na ich relacjach systemowych oraz historycznych. Jest autorem, współautorem i redaktorem wielu prac naukowych. Prowadzi zajęcia z dziedzin diachronicznych dla studentów polonistyki i kierunków slawistycznych. Współtworzył z Teresą Friedelówną trzecie rozszerzone wydanie „Języka staro-cerkiewno-słowiańskiego”, opublikowane przez Wydawnictwo Naukowe UMK w Toruniu w 2008 roku.

Ponadto, opublikował około sto artykułów i rozpraw na temat komparatystyki słowiańskiej i kitabistyki. Jego badania koncentrują się również na piśmiennictwie Tatarów z Wielkiego Księstwa Litewskiego, zwłaszcza nad kitabami, takimi jak „Kitab Tatarów litewsko-polskich. Paleografia. Grafia. Język” z 1986 roku oraz „Klucz do raju” wydanego przez Wydawnictwo Akademickie DIALOG w Warszawie w 2000 roku, autorstwa Henryka Jankowskiego i Czesława Łapicza.

Prowadzi prace nad tefsirami, w tym najstarszym polskim przekładem Koranu z 1788 roku, będącym muzułmańskim tefsirem z Wielkiego Księstwa Litewskiego, nad którym prowadzone jest studium filologiczno-historyczne w końcowej fazie przygotowań. Jego zainteresowania obejmują również teolingwistykę, co jest widoczne w „Chrestomatii teolingwistycznej” redagowanej przez Aleksandra K. Gadomskiego i Czesława Łapicza, opublikowanej w Symferopolu w 2009 roku.