Autodafe 5

Próbowałem zagłębić się w tajemniczą piątkową część poetyckiej sekwencji Karola Samsela. Czytanie tej książki jest nietypowym doświadczeniem - nie ma fizycznych okładek, nie ma też wyraźnych ram. To jak płynąć z prądem, który nie przypomina zwyczajnej rzeki. Może raczej jest to płomień, w którym słowa pulsują i rozpalają wyobraźnię? Ta podróż odbywa się w towarzystwie myśli Heraklita, gdzie literatura, eksponując się, jednocześnie wywołuje swoje własne unicestwienie.

Bogactwo cytatów sugeruje pokrewieństwo z punktem widzenia autora, który postrzega literaturę jako byt pomiędzy istnieniem a nicością. Traktowanie jej jako narzędzia substancjalizacji, w przeciwieństwie do religii, jest dla Samsela nieuzasadnione.

Obraz płomienia i rzeki wskazuje na bogactwo treści, które odbija wszelkie doświadczenia niczym lustro. To właśnie czyni tekst tak wyjątkowym: rozległa polemika z wąskim pojmowaniem literatury, która dotyka także obszarów zdominowanych przez egoistyczne przedstawienia.

Szczególnie ważnym elementem w tej lekturze jest odniesienie do "Visitazione" autorstwa Pontorma. Ten dzieło działa niczym iluzja optyczna, wciągając czytelnika w inny wymiar, w którym słowa nabierają konkretności. Towarzysząca im obecność autora przekreśla siebie swoją własną obecnością, tworząc wyjątkowe doświadczenie samo-refleksji i samo-zniszczenia.