Arras 1917

Od jesieni 1914 roku wojna okopowa na froncie zachodnim podczas I wojny światowej stała się symbolem bezwzględnej walki. Zarówno Niemcy, jak i alianci nieustannie próbowali przełamać nawzajem swoje linie obronne, ale wszystkie ofensywy kończyły się fiaskiem, zbierając żniwo wśród setek tysięcy żołnierzy, którzy ginęli w bezlitosnym ogniu artylerii, moździerzy i karabinów maszynowych.

Na początku 1917 roku alianci postanowili zorganizować nową ofensywę, nazwaną na cześć francuskiego generała głównodowodzącego - ofensywą Nivelle'a. Kluczowym elementem tego planu było uderzenie Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych (BEF) w rejonach Arras i Vimy w północnej Francji. Ich zadaniem było związać niemieckie siły, aby wesprzeć francuską próbę przełamania frontu nad rzeką Aisne.

Operacja rozpoczęła się 9 kwietnia, obejmując szeroki front o długości ponad 30 kilometrów. Wcześniej poprzedzono ją intensywnym ostrzałem artyleryjskim, podczas którego zużyto blisko 2,7 miliona pocisków. Mimo początkowych sukcesów, takich jak zdobycie Vimy przez siły kanadyjskie, ofensywa stopniowo traciła impet. Walki trwały aż do drugiej połowy maja, przekształcając się w straszliwą bitwę pod Arras. Według relacji Witolda Ławrynowicza, na tym etapie wojny życie lub zdrowie straciło 158 tysięcy żołnierzy Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych oraz około 120 tysięcy Niemców.