Arcydzieło

Na początku powinienem zaznaczyć, że po “Arcydzieło” sięgnąłem bez żadnego wcześniejszego doświadczenia z powieściami autorki Francine Rivers. Wiem, że to szokujące, ale była to moja świadoma decyzja i z pewnością w przyszłości chciałbym przeczytać tak zachwalane tytuły, jak “Potęga miłości” czy seria “Znamię Lwa”. Tak więc podczas gdy czytelnicy wspominali, że postacie i sposób pisania nie dorównują poprzednim historiom autorki, ja nie miałem żadnych porównań.

Osobiście uważam Romana i Grace za fascynujące postacie, których doświadczenia życiowe były tak odległe od moich, że nie czuję się upoważniony do kwestionowania ich wiarygodności. Część mnie wolałaby, żeby tak nie było, bo ich historie nie są optymistyczne, ale właśnie to sprawiło, że byli tak fascynujący i nieraz doprowadzali mnie do łez. I choć niektóre z ich cech czasami wydawały się nieco stereotypowe (porównania złego chłopca do dobrej dziewczyny), ich charaktery były o wiele bardziej złożone, niż sugerowałyby to ich sporadyczne zewnętrzne przejawy. I szczerze mówiąc, stereotypy istnieją nie bez powodu, a w tym przypadku te cechy wydawały się prawdziwe dla bohaterów.

Po przeczytaniu kilku recenzji tej książki, byłem już świadomy niektórych teologicznych zastrzeżeń, jakie czytelnicy zgłaszali wobec części tej historii. Ostrzegam, że nie mogę o tym mówić, żeby nie spoilerować, moje odniesienia do fabuły będą tak ogólne, jak to tylko możliwe. Jeden z bohaterów powieści przeżywa doświadczenie bliskie śmierci (które, wbrew swojej nazwie, często polega na tym, że bohater przez krótki czas jest w stanie śmierci klinicznej, a nie tylko "bliski śmierci"). Podczas tego doświadczenia postać ta zostaje zaatakowana przez demony i wciągnięta do piekła, ale zostaje uratowana (w sensie czysto fizycznym) przez wezwanie imienia Jezus. Moja pierwsza reakcja była taka sama, jak wielu innych - wątpliwości, czy jest to teologicznie poprawny, a nawet teologicznie odpowiedzialny zabieg fabularny. Jednak czytałem dalej. Po pierwsze dlatego, że byłem zbyt zaangażowany, a po drugie dlatego, że stało się jasne, że choć bohater został fizycznie ocalony, to przed nim jeszcze długa droga do duchowego zbawienia. I trzeba przyznać, że podróż bohatera po tym przełomowym momencie całkowicie obaliła wszelkie przekonanie, że był to dramatyczny, ale ostatecznie płytki zabieg fabularny.

Kiedy skończyłem powieść, przeczytałem notatki autorki i z zainteresowaniem odkryłem, że badania wykazały, iż istnieje wiele doniesień o doświadczeniach bliskich śmierci, które nie są pełne światła i radości (a takie doświadczenia są częściej opisywane), ale są przerażające i straszne, tak jak to miało miejsce w przypadku tej postaci. Sam trochę poszukałem i choć nie wiem, co z tym wszystkim zrobić, nie da się zaprzeczyć, że są ludzie, którzy zmienili swoje życie, w tym porzucili aktywny homoseksualny styl życia, w wyniku doświadczenia, które było opisane w tej książce.

Niezależnie od tego, jakie wyjaśnienie kryje się za tego rodzaju doświadczeniami, są one oczywiście bardzo realne dla ludzi, którzy ich doświadczyli. Wysunięto wiele teorii, począwszy od prostych wyjaśnień naukowych, poprzez sny i wizje, aż po doświadczenia metafizyczne, których nawet nie potrafimy zrozumieć. Odkładając na razie na bok pytanie, co powoduje zjawisko, które nazywamy "doświadczeniem bliskim śmierci", nasuwają mi się następujące spostrzeżenia:

Doświadczenie bliskie śmierci opisane w tej powieści jest zgodne z biblijną nauką, że mamy duszę, która jest oddzielona od naszego ciała fizycznego.

Dzięki doświadczeniu bliskiemu śmierci bohater dowiaduje się o dwóch podstawowych prawdach biblijnych: tylko wzywanie imienia Chrystusa może uratować człowieka od wiecznej kary.

Doświadczenie bliskie śmierci w tej powieści potwierdza biblijne nauczanie, że piekło istnieje i że konsekwencją grzechu jest kara.

Choć bohater został fizycznie ocalony od śmierci, duchowe zbawienie wymagało podjęcia przez niego świadomej decyzji, by "pojednać się z Bogiem" i stać się wyznawcą Chrystusa - coś, co wymagało czasu, a także stanowiło część fabuły.

Wiem, że to była długa recenzja, ale chciałem przyznać, że zmagałem się z tymi samymi problemami, co wielu innych czytelników, ale ostatecznie dałem tej książce wyższą ocenę, ponieważ naprawdę nie mogłem jej odłożyć. Książka stanowiła dla mnie wyzwanie intelektualne i duchowe; jest to potężna opowieść o niezasłużonej łasce oraz uzdrowieniu i pełni, które można znaleźć tylko w Chrystusie.

Francine Rivers jest legendą chrześcijańskiej beletrystyki dla kobiet. Jej książka “Potęga miłości” należy do moich ulubionych lektur wszech czasów. Autorka ma wspaniały sposób pisania o bezwarunkowej miłości i sprawia, że czytelnicy czują jej słowa. Wiedziałam, że wielu miłośników książek czekało na tę powieść i tak jak wszyscy, z niecierpliwością czekałam, aby dostać ją w swoje ręce!

Roman Velasco ma wszystko - udaną karierę artystyczną, pieniądze, sławę, kobiety, a jednak czegoś mu brakuje. Kiedy Grace Moore zostaje zatrudniona jako jego ostatnia deska ratunku na stanowisko osobistej asystentki, nie spodziewa się, że jego życie diametralnie się zmieni. Bliskość Grace sprawia, że słabe punkty Romana powoli stają się widoczne. Jego wystawny styl życia nie jest w stanie ukryć najważniejszego elementu, którego Romanowi brakuje. I choć trudno jest jej pracować i przebywać w jego towarzystwie, Grace jest zdesperowana, by zapewnić sobie byt i zrealizować marzenia, które odkładała przez lata. Nieoczekiwanie Roman i Grace łączą się w sposób, jakiego nigdy sobie nie wyobrażali…

Dzięki naprzemiennym spojrzeniom na przeszłość i teraźniejszość czytelnicy mogą w pełni zrozumieć głębię postaci, które udało się stworzyć Francine Rivers. Choć Roman i Grace wydawali się być różni pod względem osobowości, stawiali czoła podobnym wyzwaniom w okresie dorastania i nauczyli się radzić sobie z nimi na swój własny sposób. Roman zwrócił się ku sztuce i dobrom materialnym, a Grace ku Bogu. Owoce ich życia były widoczne w rzeczach, które cenili.

W miarę upływu czasu nie mogłam się doczekać, by przeczytać o Romanie. Był szorstki i twardy, ale od samego początku widać było, że ma dobre serce. Jego postać została tak dobrze wykreowana, że czułam się, jakbym znała go osobiście i mogłam sobie wyobrazić osoby podobne do niego, które znam z mojego prawdziwego życia. Mimo że moje życie różni się od życia Romana, uważam, że jest to postać, z którą najłatwiej mi się identyfikować. Był złamany, twardy i gruboskórny, ale był prawdziwy.

Z drugiej strony Grace wydawała się miła, wspaniała i ambitna. Oczywiście, nadal borykała się z wieloma wyzwaniami i załamaniami, ale jej wewnętrzny głos i głosy przyjaciół były nie do porównania. Mimo że podzielałam jej miłość do Boga i mam podobny do niej charakter, trudno było mi się z nią związać. Wydaje mi się, że była zbyt dobra, by mogła być prawdziwa.

“Arcydzieło” to dobrze skonstruowana historia i przyjemna lektura, która zasłużyła na 5 gwiazdek. Główny zwrot akcji mnie zaskoczył, podobały mi się również elementy nadprzyrodzone dodane do tej historii. Byłam pod wrażeniem przemiany i rozwoju bohaterów, a także odrobiny wiary, która pojawiła się w całej książce. Bardzo podobało mi się jedno wyjaśnienie dotyczące postaci, która została zbawiona, ale nie jest jeszcze wyznawcą Chrystusa. Po raz pierwszy pomyślałam o tym, że ktoś może być na takich warunkach z Bogiem, a nawet byłam w stanie rozpoznać część mojej przeszłości z tej perspektywy. Takie proste zdanie otworzyło mi oczy! Moją ulubioną częścią całej książki była nota autorska na końcu. Stanowiła ona świetne wyjaśnienie historii i była szczerym podsumowaniem powieści.

“Arcydzieło” jest wspaniałym spojrzeniem na współczesny związek chrześcijański. Muszę przyznać, że nieczęsto czytam beletrystykę chrześcijańską, choć sama jestem chrześcijanką, ponieważ z mojego doświadczenia wynika, że historie te często przesładzają spojrzenie na życie i miłość. Jednak moje dwie ostatnie lektury były bardzo przyjemne i sprawiły, że chętnie sięgnę po kolejne książki z tej tematyki. Fani Francine Rivers z pewnością pokochają “Arcydzieło”, ale mam nadzieję, że inni, tacy jak ja, którzy być może nie sięgają zbyt często po ten gatunek, wyjdą poza swoje strefy komfortu i spróbują tej książki.

Na początku powinienem zaznaczyć, że po “Arcydzieło” sięgnąłem bez żadnego wcześniejszego doświadczenia z powieściami autorki Francine Rivers. Wiem, że to szokujące, ale była to moja świadoma decyzja i z pewnością w przyszłości chciałbym przeczytać tak zachwalane tytuły, jak “Potęga miłości” czy seria “Znamię Lwa”. Tak więc podczas gdy czytelnicy wspominali, że postacie i sposób pisania nie dorównują poprzednim historiom autorki, ja nie miałem żadnych porównań.

Osobiście uważam Romana i Grace za fascynujące postacie, których doświadczenia życiowe były tak odległe od moich, że nie czuję się upoważniony do kwestionowania ich wiarygodności. Część mnie wolałaby, żeby tak nie było, bo ich historie nie są optymistyczne, ale właśnie to sprawiło, że byli tak fascynujący i nieraz doprowadzali mnie do łez. I choć niektóre z ich cech czasami wydawały się nieco stereotypowe (porównania złego chłopca do dobrej dziewczyny), ich charaktery były o wiele bardziej złożone, niż sugerowałyby to ich sporadyczne zewnętrzne przejawy. I szczerze mówiąc, stereotypy istnieją nie bez powodu, a w tym przypadku te cechy wydawały się prawdziwe dla bohaterów.

Po przeczytaniu kilku recenzji tej książki, byłem już świadomy niektórych teologicznych zastrzeżeń, jakie czytelnicy zgłaszali wobec części tej historii. Ostrzegam, że nie mogę o tym mówić, żeby nie spoilerować, moje odniesienia do fabuły będą tak ogólne, jak to tylko możliwe. Jeden z bohaterów powieści przeżywa doświadczenie bliskie śmierci (które, wbrew swojej nazwie, często polega na tym, że bohater przez krótki czas jest w stanie śmierci klinicznej, a nie tylko "bliski śmierci"). Podczas tego doświadczenia postać ta zostaje zaatakowana przez demony i wciągnięta do piekła, ale zostaje uratowana (w sensie czysto fizycznym) przez wezwanie imienia Jezus. Moja pierwsza reakcja była taka sama, jak wielu innych - wątpliwości, czy jest to teologicznie poprawny, a nawet teologicznie odpowiedzialny zabieg fabularny. Jednak czytałem dalej. Po pierwsze dlatego, że byłem zbyt zaangażowany, a po drugie dlatego, że stało się jasne, że choć bohater został fizycznie ocalony, to przed nim jeszcze długa droga do duchowego zbawienia. I trzeba przyznać, że podróż bohatera po tym przełomowym momencie całkowicie obaliła wszelkie przekonanie, że był to dramatyczny, ale ostatecznie płytki zabieg fabularny.

Kiedy skończyłem powieść, przeczytałem notatki autorki i z zainteresowaniem odkryłem, że badania wykazały, iż istnieje wiele doniesień o doświadczeniach bliskich śmierci, które nie są pełne światła i radości (a takie doświadczenia są częściej opisywane), ale są przerażające i straszne, tak jak to miało miejsce w przypadku tej postaci. Sam trochę poszukałem i choć nie wiem, co z tym wszystkim zrobić, nie da się zaprzeczyć, że są ludzie, którzy zmienili swoje życie, w tym porzucili aktywny homoseksualny styl życia, w wyniku doświadczenia, które było opisane w tej książce.

Niezależnie od tego, jakie wyjaśnienie kryje się za tego rodzaju doświadczeniami, są one oczywiście bardzo realne dla ludzi, którzy ich doświadczyli. Wysunięto wiele teorii, począwszy od prostych wyjaśnień naukowych, poprzez sny i wizje, aż po doświadczenia metafizyczne, których nawet nie potrafimy zrozumieć. Odkładając na razie na bok pytanie, co powoduje zjawisko, które nazywamy "doświadczeniem bliskim śmierci", nasuwają mi się następujące spostrzeżenia:

Doświadczenie bliskie śmierci opisane w tej powieści jest zgodne z biblijną nauką, że mamy duszę, która jest oddzielona od naszego ciała fizycznego.

Dzięki doświadczeniu bliskiemu śmierci bohater dowiaduje się o dwóch podstawowych prawdach biblijnych: tylko wzywanie imienia Chrystusa może uratować człowieka od wiecznej kary.

Doświadczenie bliskie śmierci w tej powieści potwierdza biblijne nauczanie, że piekło istnieje i że konsekwencją grzechu jest kara.

Choć bohater został fizycznie ocalony od śmierci, duchowe zbawienie wymagało podjęcia przez niego świadomej decyzji, by "pojednać się z Bogiem" i stać się wyznawcą Chrystusa - coś, co wymagało czasu, a także stanowiło część fabuły.

Wiem, że to była długa recenzja, ale chciałem przyznać, że zmagałem się z tymi samymi problemami, co wielu innych czytelników, ale ostatecznie dałem tej książce wyższą ocenę, ponieważ naprawdę nie mogłem jej odłożyć. Książka stanowiła dla mnie wyzwanie intelektualne i duchowe; jest to potężna opowieść o niezasłużonej łasce oraz uzdrowieniu i pełni, które można znaleźć tylko w Chrystusie.

Francine Rivers jest legendą chrześcijańskiej beletrystyki dla kobiet. Jej książka “Potęga miłości” należy do moich ulubionych lektur wszech czasów. Autorka ma wspaniały sposób pisania o bezwarunkowej miłości i sprawia, że czytelnicy czują jej słowa. Wiedziałam, że wielu miłośników książek czekało na tę powieść i tak jak wszyscy, z niecierpliwością czekałam, aby dostać ją w swoje ręce!

Roman Velasco ma wszystko - udaną karierę artystyczną, pieniądze, sławę, kobiety, a jednak czegoś mu brakuje. Kiedy Grace Moore zostaje zatrudniona jako jego ostatnia deska ratunku na stanowisko osobistej asystentki, nie spodziewa się, że jego życie diametralnie się zmieni. Bliskość Grace sprawia, że słabe punkty Romana powoli stają się widoczne. Jego wystawny styl życia nie jest w stanie ukryć najważniejszego elementu, którego Romanowi brakuje. I choć trudno jest jej pracować i przebywać w jego towarzystwie, Grace jest zdesperowana, by zapewnić sobie byt i zrealizować marzenia, które odkładała przez lata. Nieoczekiwanie Roman i Grace łączą się w sposób, jakiego nigdy sobie nie wyobrażali…

Dzięki naprzemiennym spojrzeniom na przeszłość i teraźniejszość czytelnicy mogą w pełni zrozumieć głębię postaci, które udało się stworzyć Francine Rivers. Choć Roman i Grace wydawali się być różni pod względem osobowości, stawiali czoła podobnym wyzwaniom w okresie dorastania i nauczyli się radzić sobie z nimi na swój własny sposób. Roman zwrócił się ku sztuce i dobrom materialnym, a Grace ku Bogu. Owoce ich życia były widoczne w rzeczach, które cenili.

W miarę upływu czasu nie mogłam się doczekać, by przeczytać o Romanie. Był szorstki i twardy, ale od samego początku widać było, że ma dobre serce. Jego postać została tak dobrze wykreowana, że czułam się, jakbym znała go osobiście i mogłam sobie wyobrazić osoby podobne do niego, które znam z mojego prawdziwego życia. Mimo że moje życie różni się od życia Romana, uważam, że jest to postać, z którą najłatwiej mi się identyfikować. Był złamany, twardy i gruboskórny, ale był prawdziwy.

Z drugiej strony Grace wydawała się miła, wspaniała i ambitna. Oczywiście, nadal borykała się z wieloma wyzwaniami i załamaniami, ale jej wewnętrzny głos i głosy przyjaciół były nie do porównania. Mimo że podzielałam jej miłość do Boga i mam podobny do niej charakter, trudno było mi się z nią związać. Wydaje mi się, że była zbyt dobra, by mogła być prawdziwa.

“Arcydzieło” to dobrze skonstruowana historia i przyjemna lektura, która zasłużyła na 5 gwiazdek. Główny zwrot akcji mnie zaskoczył, podobały mi się również elementy nadprzyrodzone dodane do tej historii. Byłam pod wrażeniem przemiany i rozwoju bohaterów, a także odrobiny wiary, która pojawiła się w całej książce. Bardzo podobało mi się jedno wyjaśnienie dotyczące postaci, która została zbawiona, ale nie jest jeszcze wyznawcą Chrystusa. Po raz pierwszy pomyślałam o tym, że ktoś może być na takich warunkach z Bogiem, a nawet byłam w stanie rozpoznać część mojej przeszłości z tej perspektywy. Takie proste zdanie otworzyło mi oczy! Moją ulubioną częścią całej książki była nota autorska na końcu. Stanowiła ona świetne wyjaśnienie historii i była szczerym podsumowaniem powieści.

“Arcydzieło” jest wspaniałym spojrzeniem na współczesny związek chrześcijański. Muszę przyznać, że nieczęsto czytam beletrystykę chrześcijańską, choć sama jestem chrześcijanką, ponieważ z mojego doświadczenia wynika, że historie te często przesładzają spojrzenie na życie i miłość. Jednak moje dwie ostatnie lektury były bardzo przyjemne i sprawiły, że chętnie sięgnę po kolejne książki z tej tematyki. Fani Francine Rivers z pewnością pokochają “Arcydzieło”, ale mam nadzieję, że inni, tacy jak ja, którzy być może nie sięgają zbyt często po ten gatunek, wyjdą poza swoje strefy komfortu i spróbują tej książki.