ANTIDOTUM

Twórczość Doroty Nowak oddziałuje mocno na moje zmysły poprzez swą poetycką głębię, a współuczestniczenie w jej literackim rozwój przynosi mi dużą satysfakcję. Szczególnie cenię sobie indywidualny charakter oraz unikalny styl jej wierszy, które zdają się być przesycone transgenicznymi skojarzeniami, co tworzy niepowtarzalną atmosferę. Repetowanie motywów wzmacnia przesłanie jej poezji, a z każdym kolejnym tomikiem wyraźniej na tle innych autorów. W swojej trzeciej książce, „antidotum”, Nowak z wprawą zajmuje się tematyką międzyludzkich relacji, od pokoleniowych po małżeńskie i rodzinne, ukazując ich piękno nawet w obliczu trudnych chwil. Jej wiersze wnikają głęboko, zachęcając do nauki wybaczania. Z jednej strony ofiarowują emocjonalne oczyszczenie, a z drugiej strony akcentują witalność i otwartość na drugiego człowieka, co wskazuje na dzielenie się doświadczaniem. To wszystko może stanowić lekarstwo na wszelkie życiowe wyzwania, dając antidotum na toksyczność codzienności. W tych kontekstach szczególnie interesującą rolę pełni kot, który swoim zachowaniem – czasami czarującym, innym razem niezależnym – dodaje głębi jej dziełom. Kot w literaturze symbolizuje wiele znaczeń, które mogą różnić się w zależności od regionów i norm kulturowych, co zachęca czytelników do własnych interpretacji. Być może warto go zostawić w „pustym mieszkaniu” jako symbol dialogu między światem a jednostką.