Adhortacja Querida Amazonia

Papież Franciszek, w swojej posynodalnej adhortacji apostolskiej "Querida Amazonia", przedstawia wizję i wyzwania stojące przed regionem Amazonii, porównując je do krzyku ludu Izrael w niewoli egipskiej. Zdaniem papieża, wezwanie do troski o Amazonie ma dwa główne cele: zwrócenie uwagi na niesprawiedliwości oraz cierpienia mieszkańców, jak i stanie się inspiracją dla innych regionów do mierzenia się z własnymi problemami.

Papież Franciszek kreśli marzenia o Amazonii, która walczy o prawa najbiedniejszych, chroni swoje dziedzictwo kulturowe i dba o naturalne piękno. Widzi tu potencjał zaangażowania chrześcijańskich wspólnot, które mogą przyczynić się do zmian. Niestety, Amazonia bywa traktowana jako ziemia niczyja, co prowadzi do degradacji środowiska i zmusza rdzennych mieszkańców do migracji do miast, gdzie trafiają na margines społeczny i są narażeni na niebezpieczeństwa, takie jak handel ludźmi. Dlatego papież nawołuje do solidarnego działania przeciwko korupcji i proponuje dialog oraz współpracę dla dobra wspólnego.

Podkreślając ścisły związek między człowiekiem a naturą w Amazonii, Franciszek przypomina o nierozdzielności troski o środowisko i potrzebujących, ponieważ przyszłość ekologiczna naszej planety związana jest ze stanem tego regionu. Proponuje stworzenie systemu norm prawnych, które ochronią tereny przed eksploatacją gospodarczą.

Papież zachęca do autentycznego dialogu międzykulturowego, który pozwoli zrozumieć wartość tradycji i więzi rodzinnych ludów Amazonii. Co możemy od nich zyskać? Szacunek dla tradycji, wspólnoty i przyrody.

W ostatniej części adhortacji kieruje swoje słowa do duchowieństwa i świeckich katolików. Wzywa do wielkiej ewangelizacji Amazonii, mającej na celu integrację duchową, która nie powinna narzucać zachodniego stylu, lecz dostosować się przez inkulturację. Zaleca biskupom wysyłanie do Amazonii osób z misjonarskim powołaniem, zarówno duchownych, jak i świeckich, podkreślając znaczenie ich pracy i formacji dla rozwoju Kościoła w tym regionie.

Papież docenia także kluczową rolę kobiet, z których wiele przyczyniło się do przetrwania wspólnot bez obecności kapłanów. Porównuje ich działania do siły i czułości Maryi, widząc w nich istotną siłę napędową lokalnych społeczności.