Żyję, czy to mało?

W książce poznajemy historię siedmiu osób: Elizy, Adama, Anastazji, Jagody, Oli, Niki i Zosi. Choć każda z tych historii na pozór jest inna, łączy je to samo: są to dzieci, które nie miały wystarczającej miłości i troski, co sprawiło, że popadły w depresję, okaleczały się i miały myśli samobójcze. Takie historie zawsze uderzają dwa razy mocniej. Przy aktualnym rozwoju technologii i internetu wiele dzieci ma kompleksy i choruje na depresję.

Do książki podeszłam bardzo ostrożnie. Temat dzieci zawsze jest tematem, który boli. Analizując fakt, że osób, które podzieliły się swoimi historiami, mogło już nie być, odczuwam wielki smutek.

Książka składa się z rozdziałów, w każdym poznajemy historię bohaterów, którzy przezwyciężyli tę okropną chorobę. Następnie, na podstawie opisu ich smutnych doświadczeń i przeżyć, Katarzyna Kachel przeprowadza wywiad z Marcinem Łokciewiczem, wychowawcą z Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży w Zaborze. Wywiad poprowadzony jest płynnie, wątki dobrze się przeplatają, a pan Marcin wplata w swoje odpowiedzi również historie innych dzieci.

Cóż mogę powiedzieć? Ta książka boli. Wwierca się w głowę i nie pozwala przestać o niej myśleć. Jest niesamowicie smutna, dołująca, ale również potrzebna. Żyjemy w takich czasach, kiedy dzieci boją się mówić, że czują się źle. Boją się powiedzieć, że coś jest nie tak. Boją się poprosić o pomoc. W książce pan Marcin doskonale pokazuje, że rodzice powinni więcej rozmawiać z dziećmi. Mimo pędu codziennego życia, który w aktualnych czasach nabiera coraz większego tempa, powinni spędzać z nimi więcej czasu.

Książka również pokazuje, że nie każdy ośrodek musi być straszny. Zabór jest miejscem pełnym empatii, zrozumienia i zaangażowania jego pracowników. W wywiadzie można wyczuć, że pan Marcin daje z siebie 101 procent, żeby tylko pomóc dzieciom. Angażuje je w różne aktywności, rozmawia, żartuje, ale też słucha ich potrzeb. Książka doskonale ukazuje, że jest to człowiek o wielkim sercu.

Jeżeli chodzi o to, jak ona jest napisana, to jest to język dosyć przystępny, jednak obawiam się, że nie każdy rodzic mógłby wszystko zrozumieć. Wynika to z tego, że poruszane są wątki, które aktualnie są na topie, takie jak Pandora Gate, era TikToka, gry typu Minecraft czy GTA. Nie ukrywam, że nie każdy rodzic może to znać więc może poczuć się trochę zagubiony. Dodatkowo były momenty, w których przechodziły mnie ciarki cringu, bo zostały zacytowane fragmenty utworów autorstwa na przykład Cypisa czy Oliwki Brazil. Mam świadomość, dlaczego zostało to zrobione: nie każdy rodzic wie, czego słucha jego dziecko, i nie każdy może kojarzyć tych wykonawców, jednak czytanie tych tekstów na sucho mocno mnie wykręciło.

Mimo wszystko uważam, że warto sięgnąć po tę książkę, nawet jeżeli jest się rodzicem dziecka, które nie ma problemów. Myślę, że dzięki historiom byłych pacjentów oraz przeprowadzonemu wywiadowi łatwiej będzie dostrzec moment, kiedy powinna zapalić się czerwona lampka. Dzieci są tylko dziećmi. Młode lata polegają na odkrywaniu świata i samego siebie, a my, dorośli, powinniśmy ich w tym wspierać i być dla nich dobrymi przewodnikami.

Mimo że nie jestem rodzicem, nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Otworzyła mi oczy na pewne sprawy. Jako starsza siostra czułam potrzebę, by ją przeczytać.

Dla wszystkich osób chorujących na depresję przesyłam ogrom siły. Pamiętajcie, że nie jesteście w tym sami.