Żona alchemika

<p>“Żona alchemika” autorstwa Pauliny Kuzawińskiej wpadła mi w ręce dzięki mojej wspaniałej przyjaciółce, Kasi. Będąc u niej na kolacji, w oko wpadła mi okładka tej książki oraz zaintrygował mnie tytuł. Wydawał mi się enigmatyczny, magiczny, ale także intrygujący. Zapytana o tą powieść, Kasia nie mogła przestać jej zachwalać. Koniec końców, z przyjęcia jakie moja przyjaciółka zorganizowała, wyszłam właśnie z tą powieścią pod pachą. Teraz, po zakończeniu tej książki, wiem, że chce sama posiadać swój własny egzemplarz, żeby móc do niej raz na jakiś czas powrócić...</p><p>Jeśli miałabym określić gatunek tej powieści to powiedziałabym, że jest to w pierwszej kolejności powieść historyczna, mająca jednak wyraźnie zarysowane wątki obyczajowo-romantyczne. Fabuła opowiada o losach niejakiej Weroniki von Stiber. Kobieta oczekuje na powrót swojego męża, słynnego alchemika Alexandra. Jednak mijają tygodnie, a wieści o nim nie przychodzą... do czasu. Pewnego dnia, Weronika otrzymuje informację, której najbardziej się obawiała - Alexander przepadł bez wieści. Podejrzewa, że jest martwy, ale nie może tak łatwo puścić tego wolno. Postanawia dowiedzieć się co się stało z jej mężem. Wyrusza więc w podróż, która odmieni jej życie. Jeszcze nie wie, że właśnie za niedługo wplącze się w trójkąt miłosny, który okaże się być bardzo skomplikowany.</p><p>To, co najbardziej mi się podobało w tej powieści, to postać Weroniki właśnie. Tytułowa “żona alchemika” dość łatwo wymyka się prostym łatkom i klasyfikacjom. Nie jest łatwo odczytać jej zamierzenia, uczucia. Jest zdeterminowana i nieco zadziorna - a z drugiej strony łatwo tą maskę odrzuca. Autorka wodzi czytelnika za nos, nie dając mu łatwych odpowiedzi, przez co książkę czyta się z nieustającym zainteresowaniem.</p><p>Podobał mi się też język, którym Paulina Kuzawińska posługuje się w tej książce. Udało jej się bardzo prostymi i skutecznymi środkami wytworzyć nastrój magiczny, świat, który poraża swoim klimatem. Czytając, niejednokrotnie czułam się, jakbym to właśnie ja była uczestniczką, tudzież świadkiem zdarzeń opisanych w książce. Tak bardzo wciągająca jest to powieść.&nbsp;</p><p>Na koniec, chciałam serdecznie podziękować Kasi, za polecenie i pożyczenie mi tej książki. Była to wspaniała przygoda, która dostarczyła mi wiele ciepłych chwil. Z pewnością sięgnę po inne książki Pauliny Kuzawińskiej (nie znałam do tej pory tej autorki), bo “Żona alchemika” okazała się być strzałem w dziesiątkę - książką niemal jakby pisaną dla mnie. Zawiera wszystko to, co lubię i nie mogę się nadziwić temu, jak wspaniale napisana jest. Serdecznie polecam, świetna, wciągająca przygoda, która zabrała mnie w magiczną podróż po jednym z najwspanialej wykreowanych światów.</p>

<p>Paulina Kuzawińska to całkiem dobra autorka, której twórczość śledzę w miarę na bieżąco. Nie jestem aż taką psychofanką, żeby biegać do księgarni, aby kupić i przeczytać jej książkę zaraz po premierze, ale lubię jej powieści. Dlatego też, kilka miesięcy zabrało mi zabranie się do jej najnowszej powieści, “Żony alchemika”, o której w końcu mam okazję napisać kilka słów.</p><p>Podczas czytania tej książki, niejednokrotnie miałam wrażenie, że kiedyś już ją czytałam. Tak przynajmniej czułam na początku. Z pewnością, autorka ogrywa dość znane i szeroko stosowane motywy, które niejednokrotnie znajdowały się w podobnych książkach. Szczególnie postać Weroniki, wydała mi się niczym zbudowana z klisz i typowych cech charakteru. Przez to też ciężko mi było się w tą książkę zagłębić. Ale gdy już się zagłębiłam... przepadłam w tej historii na amen! Nie mogę chyba znaleźć słów na to jak bardzo podobała mi się ta książka! Choć tak jak napisałam, około pierwsze 60-70 stron wydawało mi się niezbyt angażujące, tak późniejsza fabuła jest absolutnie porywająca! Weronika, do której nie pałałam zbytnią sympatią, z czasem bardzo ją polubiłam i uważam, że jest to najlepiej napisana postać w książce, jaki i w całej twórczości Pauliny Kuzawińskiej. Jest absolutnie wspaniała i mam nadzieję, że autorka planuje poszerzyć jej historię, bo zdecydowanie widać potencjał na to, by jej losy zostały dopowiedziane!</p><p>Podoba mi się też to, że autorka wybrała całkiem ciekawy okres historyczny i miejsce akcji jako tło “Żony alchemika”. Jej styl pisania, dość plastycznie i obrazowo przedstawiła XVI-wieczny świat, pełen surowości, naturalizmu, ale też magii i niepowtarzalnego klimatu. Pewnie niewiele jest tu prawdy historycznej, a czepialski fanatyk tego okresu mógłby znaleźć szereg nieścisłości - ale ja zanurzyłam się w tym świecie bezpowrotnie i nie chciałam z niego wyjść.</p><p>Jest niewiele współczesnych polskich książek i autorek, które robią na mnie takie wrażenie. Paulina Kuzawińska i jej wyjątkowe powieści, należą do tej grupy. Jej książki czarują klimatem, subtelnym humorem, porywającą akcją. “Żona alchemika” udowadnia po raz kolejny, jak wielki talent ma ta autorka. Zdecydowanie polecam, wszystkim fankom niebanalnych powieści.</p>