Zielone piekło

Raymond Maufrais wyraził śmiałe pragnienie odkrycia trzech plemion ludożerców oraz członków innych 51 zaginionych dzikich plemion, które przepadły bez śladu ponad sześć dziesięcioleci temu. Ta wyjątkowa deklaracja wielokrotnie była cytowana w czasopismach, które opisywały jego niezwykłą, pełną niebezpieczeństw wyprawę. Mając zaledwie dziewiętnaście lat, Raymond wyruszył w egzotyczną podróż do brazylijskiej dżungli, aby zbadać życie oraz obyczaje pierwotnych ludów indiańskich zamieszkujących Mato Grosso.

Po trzech latach podjął samotnie niezwykle odważne wyzwanie, próbując przedrzeć się przez nieprzystępną dżunglę Gujany aż do masywu Tumuc-Humac. Niestety, ślad po nim zaginął. Nad rzeką Tamouri natrafiono jedynie na opuszczony obóz i jego dziennik, w którym zawarł zapiski z podróży do Mato Grosso. Te relacje, pełne dramatycznych wydarzeń, zostały później opublikowane pod tytułem "Zielone piekło", ukazując zmagania Maufraisa z nieznanym i niebezpiecznym światem.