Zaginiona Iwona Wieczorek. Koniec kłamstw

Interesuję się tą sprawą od dawna i przeczytałem o niej setki artykułów. Każdy kto się tym interesował widział też kim są Bilska i Podolski, wiedziałem to i ja. Już po paru stronach poczułem się zasypywany kolejnymi informacjami o sprawie, których nigdy nigdzie wcześniej nie było i przyznam bez przymuszania, że zostało to podane w wyśmienitej oprawie językowej z polewą w stylu dobrego thrillera. Napięcie rosło, rosło, aż wydawało się, że wszystko eksploduje w ostatnim rozdziale. A tam zamiast odpowiedzi informacja tak ważna, że aż prosi się o rozwinięcie i... miast tego zaserwowano mi zapewnienie, że więcej informacji dostali śledczy, my zaś musimy kończyć.
To kto i co? O co tu chodzi, myślałem zafrapowany.
Następnego dnia wpadłem na to, że w książce jest jednak sporo o kryminałach i również uwaga, że dobry kryminał zostawia po drodze ślady czytelnikowi. Przeczytałem wtedy książkę uważnie od nowa, od początku do końca.
Chyba już wiem! Wyśmienita gra kryminalna!
Tylko jednak dla osób, które są w stanie odpowiednio myśleć na różnych płaszczyznach. Nie zaś dla hordy i jej podobnych.
Gratuluję autorom takiego suspensu, gracji w tworzeniu fabuły, pomyślunku i na tyle dyskretnego podsunięcia rozwiązania, że nikt im za to żadnego procesu nie wytoczy, nie zarzuci też niczego żaden bezwzględny śledczy.
Dawno czegoś tak dobrego nie czytałem. Chyba nawet nigdy.