Wrzenie

Po "Wrzenie" Izabeli Janiszewskiej sięgnęłam spontanicznie, nie znając wcześniej autorki ani jej bohaterki – Larysy Luboń. I to był trafiony wybór.

Książka ma kilku narratorów, jedną z nich jest wspomniana wcześniej Larysa, dziennikarka, która odeszła z zawodu, by nocami wozić ludzi ulicami Warszawy. Jeden z klientów burzy jej spokój – tuż po wyjściu z taksówki zostaje zatrzymany przez policję i oskarżony o morderstwo, a wcześniej prosi kobietę o pomoc.
Drugim narratorem jest brat Larysy, który szuka zaginionej Matyldy, dziewczyny, w której się zakochał. Historia przetykana jest wspomnieniami jakiegoś chłopaka, o którym wiemy tyle, że obudził się ze śpiączki i z pomocą brata poznaje świat na nowo.

„Wrzenie” to więcej niż kryminał: to emocjonalnie angażująca, dobrze napisana opowieść z pogłębionymi portretami psychologicznymi. Czasem czytając treść miałam ciarki na plecach. A wszystko to dlatego, że zatrzymany mężczyzna, Kramer, jest psychoterapeutą, potrafiącym czytać nie tylko ludzkie emocje, ale umiejący zrobić doskonały research. Pozostałe postaci są również wykreowane w wiarygodny sposób. Akcja jest dynamiczna, a od historii trudno jest się oderwać. Budzi emocje i to takie które zostają w czytelniku na dłużej.
„Wrzenie” to opowieść, która w warstwie fabularnej skupia się na śledztwie i tajemniczych zniknięciach, ale w tle porusza znacznie głębsze tematy. Jednym z najważniejszych wątków jest granica między prawdą, a manipulacją. Silnie zaznaczony jest również motyw traumy i jej konsekwencji.
Wszystkie te elementy składają się na książkę, która zmusza do refleksji, a nie tylko dostarcza rozrywki.

Po przeczytaniu "Wrzenia" jestem pewna, że zapoznam się z poprzednimi pozycjami autorki z Larysą Luboń. Styl pisarki, sposób kreowania postaci i książkowej rzeczywistości bardzo mi się spodobał.
Polecam "Wrzenie" zarówno tym, którzy zdążyli już poznać Larysę, jak i tym którzy słyszą o niej po raz pierwszy.