Własnymi ciałami mierzymy tę ziemię

Tybetańska tragedia i wygnanie zdominowały życie Tenkji i Lhamo, które po stracie rodziców musiały uciekać z okupowanego Tybetu do Nepalu. W obozie dla uchodźców w Kathmandu znalazły schronienie, a ich duchowym wsparciem stał się tajemniczy posążek Bezimiennego Świętego. Choć czasami znika, zawsze pojawia się w chwilach, gdy jest najbardziej potrzebny, symbolizując ich walkę o tożsamość i dziedzictwo. Po latach ich życiowe ścieżki rozeszły się - Tenkji mieszka w Toronto, a jej siostrzenica, córka Lhamo, pragnie zgłębiać wiedzę o Tybecie. Gdy dziewczyna odkrywa, że figurka Świętego znajduje się w kolekcji jednej z kobiet, stoi przed trudnym dylematem: czy poświęcić swoje plany osobiste na rzecz sprawy, ważnej dla jej społeczności? Książka "Własnymi ciałami mierzymy tę ziemię" to refleksyjna opowieść o wyobcowaniu i życiu na uchodźstwie, gdzie duchowość i tradycje są kluczowe. Łączy w sobie emocjonalną intymność z epickim rozmachem, tworząc uniwersalną narrację o zmaganiach doświadczanych przez uchodźców, zachowując jednak czułość i delikatność. Wojciech Szot z "Gazety Wyborczej" opisuje ją jako poruszającą historię poszukiwania swojego miejsca w świecie, prowadzoną przez głosy wielu narratorów, ukazującą traumatyczne dzieje Tybetu. Z kolei Małgorzata Lebda zwraca uwagę na to, jak głęboko w powieści zakorzenione są kwestie dziedzictwa i jego zachowania. Dzieło Tsering Yangzom Lamy, debiutancka powieść, która otrzymała liczne nagrody, wydaje się być osobistą perspektywą Tybetańczyków żyjących na wygnaniu. "Washington Post" podkreśla autentyczność ich doświadczeń, a Maaza Mengiste nazywa książkę świadectwem ludzkiej determinacji w obliczu trudności. Claire Kohda zauważa, jak kolonializm i przymusowe wysiedlenie odciskają swoje piętno na ludzkiej psychice, tworząc ciężar, którego nie da się pozbyć. Kirkus Reviews dodaje, że to opowieść o wyjątkowej sile siostrzanych więzi i zmieniającej się naturze kultury pozbawionej własnego kraju.