Wilk, psy i ludzie

Opowiadanie „Wilk, psy i ludzie” autorstwa Adolfa Dygasińskiego, opublikowane w 1883 roku, jest znakomitym przykładem nurtu naturalizmu w polskiej literaturze, który dąży do realistycznego odzwierciedlenia świata poprzez szczegółowe przedstawianie rzeczywistości i naśladowanie natury. Akcja utworu toczy się w niewielkiej nadnarwiańskiej wsi oraz w otaczającym ją środowisku, zdominowanym przez lasy i dzikie zwierzęta. Centralnym punktem fabuły jest historia wilka o imieniu Buta. Został on odnaleziony w lesie i wychowany przez wiejskiego nauczyciela. Mimo dobrej woli, seria drobnych incydentów i ogólna niechęć do wilczej natury prowadzą do jego wygnania. Po opuszczeniu wioski Buta trafia do samotnej leśniczówki, ale seria tragicznych wydarzeń zmusza go do powrotu do dziczy, gdzie ostatecznie ginie z rąk ludzi. Opowiadanie jest czytane przez uczniów klasy siódmej oraz szkół średnich.