Upadłe anioły. Katie Maguire. Tom 2

"Upadłe anioły" to druga książka z serii o Katie Maguire, która bardzo przypadła mi do gustu. Masterton jest doskonały w tworzeniu mrożących krew w żyłach, makabrycznych i graficznych scen w swoich powieściach kryminalnych i ta nie była wyjątkiem.

Nie jest to książka dla wrażliwców! Cała lektura koncentruje się wokół polowania na zabójców miejscowych księży, którzy zostają odkryci jako wykastrowani, tak, wykastrowani z krwawymi szczegółami. Jest to intrygująca fabuła, w której, podobnie jak w pierwszej książce, pojawia się wątek prywatnego życia Katie Maguire.

Podobał mi się sposób, w jaki książka odsłaniała kolejne fragmenty układanki, a tempo książki było mocne. Sceny tortur są trudne do przeczytania, ale i tak czytasz dalej, jak widzowie gapiący się na ohydny wypadek samochodowy, nie możesz się powstrzymać.

Uważam, że Katie jest w tej powieści lepsza, bardziej rozwinięta jako postać, podoba mi się jej praca w policji.
To świetna lektura z wartką akcją, która momentami przyprawia o dreszcze. Książka godna polecenia.

Katie Maguire bierze udział w wyścigu z czasem, by złapać sprawców serii brutalnych morderstw miejscowych księży w Cork. Najpierw jednak musi dowiedzieć się, dlaczego akurat oni są poszukiwani. Wie tylko, że byli oni zamieszani w wydarzenia z 1983 roku, które dotyczyły molestowania dzieci znajdujących się pod ich opieką. Muszę przyznać, że nie jest to książka dla osób o słabym sercu. Zabójstwa są brutalne, sadystyczne i dogłębnie opisane. Bardzo często się wzdrygałam!

Bardzo polubiłam postać Katie. Jest błyskotliwa, inteligentna, opiekuńcza i kobieca. Podoba mi się sposób, w jaki dobierała ubrania, aby zrobić odpowiednie wrażenie przy różnych okazjach. Jest też na rozdrożu w życiu osobistym, co stanowiło dobrą lekturę i odskocznię od krwawej jatki, która rozgrywa się wokół niej. Książka jest pełna bardzo dobrych, realistycznych postaci, o których ciekawie się czyta. Fabuła w większości przypadków dobrze się czyta, a historia rozwija się na stronach. Momentami jest brutalna, ale bywa też pasjonująca, a co jakiś czas pojawiają się w niej te małe docinki, na które często można natknąć się w książkach irlandzkich, a które wywołują uśmiech na twarzy.

Muszę jednak przyznać, że lekturę zepsuło mi kilka głupot, które mnie raziły - w pewnym momencie Katie musiała rozmawiać przez telefon z funkcjonariuszem Gardy z innego wydziału, aby nakazać mu wypożyczenie jednemu z jej funkcjonariuszy samochodu, a następnego dnia nic o tym nie wiedziała, a także strażak, który nosił okulary przeciwsłoneczne w środku nocy!

Podsumowując, jest to naprawdę trzymająca w napięciu książka.